Το έργο της Άννας Κοκκίνου «Εγώ ο Θουκυδίδης ένας Αθηναίος», στη σκηνή του Θεάτρου Σφενδόνη.
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος στη σκηνή, έτσι όπως τον κατέγραψε ένας φουτουριστικός πανεπιστήμονας, ο Θουκυδίδης. Ο πρώτος τρισδιάστος ρεπόρτερ της ανθρωπότητας. Η Άννα Κοκκίνου προσφέρει το α-πρόσμενο με τη δεινότητα της τέλειας κατασκευής.
Δεν είναι υπέροχο και άξιο θαυμασμού μόνο το ότι η σημαντική αυτή ηθοποιός έφτιαξε την πιο δυναμική συνθήκη να ακουστούν με προσοχή κομμάτια από το -τεράστιο- ιστορικό έργο, αλλά και η επιλογή του Θουκυδίδη από μόνη της.
Όταν σταματάει και μας κοιτάει στα μάτια: "οι άνθρωποι αναγκάζονται πάντοτε από φυσική ορμή να εξουσιάζουν εκείνους από τους οποίους υπερτερούν". Τότε έφευγε από το 427 π.Χ και ερχόταν στον δικό μας χρόνο. Και το κάνει πολλές φορές, γιατί πολλές είναι και οι αποφθεγματικές αλήθειες, που γράφει ο ίδιος ο ιστορικός σπρωγμένος από τη Μεγάλη Λογική. Όλες οι κατακλείδες είναι αποστομωτικές. Για όσα ξέρουμε και για όσα κυκλικά συμβαίνουν. Για την ιστορία που ξεμένει από φαντασία. Και κει κάπου τρομάζεις.
Γιατί η ακρίβεια στα αίτια και τα αποτελέσματα των πολέμων παραμένει αφοσπλιστικά ίδια.
Η σφαγή. Οι νεκροί. Η αγριότητα. Τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος. Τι μπορεί να κάνει. Πόσο αντέχει να κλωτσάει πτώματα και να πολτοποιεί κρανία. Να καθιστά ως μόνιμη εικόνα την εικόνα της απώλειας, της γκρίζας αγωνίας, του ξεραμένου αίματος.
Εντυπωσιακό. Σε κάθε αιώνα υπάρχει πάντα ο κατάλληλος αριθμός εκείνων των σχιζοφρενών που είναι κάθε στιγμή έτοιμοι να κοπρίσουν τον πλανήτη.
Προτείνω την παράσταση σε όλους όσοι γεννήθηκαν για να θελήσουν μόνο την ειρήνη και τη μουσική.
Χρύσα Φωτοπούλου