"If only...". Σε όποια καφετέρια, στο κέντρο της Αθήνας και να πας, θα πέσει το ματάκι σου στις εκπληκτικές αφισούλες της.
Η παράσταση αρχίζει. Πρώτα αρχίζει η μουσική της. Μια μουσική, ελαφριά, κατευθείαν από γραμμόφωνο. Νομίζεις ότι ακούς επαναλαμβανόμενα τη φράση "Θες να χορέψουμε". Κουνάμε τα πόδια μας ασυναίσθητα. Αντίο φόβε, αντίο προκατάληψη.
Οι 4 ηθοποιοί φορούν ρούχα από τις ντουλάπες των κοριτσιών και των αγοριών του 1930. Δαντέλες και τιράντες, γυαλιστερά παπούτσια και καλτσούλες αντρικιές που ψιλοφαίνονται. Μαλλιά ακούνητα, μουστάκια προπολεμικά. Οι λέξεις αρχίζουν και τελείωνουν σε κάτι μεγάλες καρτέλες. Δηλαδή, η συνοχή υπαγορεύεται μέσα από φράσεις - τίτλους που σηματοδοτούν την έναρξη μιας ολοκληρωμένης στιγμής. Η ιστορία είναι μια ιστορία που θυμίζει τη γνωστή ιστορία της Χιονάτης, αλλά όχι με αυτό το πάναγνο και αμόλυντο που ακολουθεί όλα αυτά τα παραμύθια. Η Χιονάτη, στο Bios, δεν είναι τόσο αθώα (χαζοβιόλα, την έλεγε η γιαγιά μου). Η τρελή μητριά δε συγχωρείται, επειδή οι ήρωες είναι εκνευριστικά άγιοι. Στο "If only.." υπάρχει χιούμορ, έκπληξη, κέφι, χορός, απρόβλεπτα σκαμπανεβάσματα, χαρά, αυτοσαρκασμός, αμαρτία, πάθος, θυμός, έρωτας. Όλα αυτά που ξέρουν οι άνθρωποι να τα γεννούν και να τα παύουν. Μόνο οι άνθρωποι.
Στέφανος Αχιλλέως, Έλενα Μεντζέλου, Χρυσάνθη Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάκης. Μακάρι να τους δείτε.
Στο Bios.
Χρύσα Φωτοπούλου