Τις μεγάλες μέρες, με τα ευρύχωρα ρεπό και τις ωραίες συναντήσεις: φίλοι, φίλοι, φίλοι και ξανά φίλοι, μπορείς να πας μια βόλτα μέχρι το θέατρο και να το σημειώσεις πρώτο -πρώτο στο μπλοκάκι με "όσα έκανα τις γιορτές".
Να πας στον "Πουπουλένιο". Στο "Αθηνών", 2,5 λεπτά απ' το Σύνταγμα. Μαρκουλάκης, Κουρής, Παπασπηλιόπουλος και Πυρπασόπουλος στη λογική του ""διεστραμμένου και ταλαντούχου Μάρτιν ΜακΝτόνα. Η φαντασία ως απαραίτητη ουσία στο αίμα των ανθρώπων. Ως κοφτερό μαχαιράκι για να χαράξεις το πρόσωπο της μουντής επανάληψης. Ως μοναδική προυπόθεση επιβίωσης σε ένα κόσμο με τάσεις συστημολαγνείας και μνημειώδους σκληρότητας.
Δίπλα, στο "Βρετάνια" "Ένας ήρωας με παντόφλες". Σακελλάριος και Γιαννακόπουλος διαυγέστατοι στο 2014, που μιλάμε μόνο για στραβά και ανάποδα. Το έργο συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα, δικαίως. Εκεί που χορταίνεις από τη σαφήνεια της πραγματικότητας: έχεις, δηλαδή, μπροστά σου χαρακτήρες που δείχνονται με το δάχτυλο και μέσα στο πλήθος, πέρα από την πλατεία του Δεκαβάλλα. Λίγο πριν το τέλος της κωμωδίας τους, και αφού ολοκληρώσουν το γκροτέσκο πανηγύρι οι απατεώνες και αυτοσαρκαστούν οι αθώοι, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η πικρή συνειδητοποίηση ότι η ιδιοτέλεια μπορεί να νικήσει το καθήκον. Τους έντιμους, τους καλούς ανθρώπους. Η πατρίδα, η οποία και σε πέντε αιώνες θα 'χει χώρο για θυσίες, δεν είναι μόνη της. Πάνω της υπάρχουν αυτοί και οι άλλοι. Οι άλλοι δε θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχαν αυτοί. Επίσης, οι άλλοι δε γνωρίζουν από θυσίες, από πίστη, από σταθερότητα, από ιδέες. Ξέρουν μόνο να στήνουν το κόλπο. Στα μέτρα τους και τα σταθμά τους. Γιάννης Μπέζος και Δάφνη Λαμπρόγιαννη, το διαβόητο ζεύγος Δεκαβάλλα.
Παραδίπλα, στην Αμερικής, "Ήρωες" άπαρτα βουνά! Της Ελένης Γκασούκα. Είναι απ' τα ελάχιστα κείμενα που ενώ δονούνται από ένα συνεχές ντελίριο έχουν έναν ορισμένο στόχο, όλα. Φαντάσου τώρα: Καλό κείμενο, καλό υλικό ηθοποιών και μουσικών (οι μουσικοί: Χρίστος Θεοδώρου, Κωστής Βήχος, Λάμπης Κουντουρογιάννης, Σπύρος Καραμήτσος), άρτια συναρμολόγηση, δοκιμασμένη επαφή με τον κόσμο. Οι νόμοι της έλξης. Κολλάνε όλοι μεταξύ τους, συμφωνούν στο τι έχει αισθητικά το προβάδισμα, έχουν πάνω- κάτω την ίδια ηλικία, αγωνίες-δυσκολίες-απόρριψη-αποδοχή-κοινό φόντο-κοινό προσκήνιο-"ν' αλλάξουμε τον κόσμο εμείς και μόνο εμείς". Ε, μόνο αυτά όλα φτάνουν για να έχει μια δράση όλες τις καλές προϋποθέσεις για να διαρκέσει, να συν-κινήσει, να υπερισχύσει, να ψυχαγωγήσει, να εντυπωθεί. Χαμός από κόσμο!
"Κατερίνα" του Α. Κορτώ στο Θησείον. Νανούρης και Παπαληγούρα. Στην περίπτωση της "Κατερίνας" αντιλαμβάνεσαι πόσο σαρωτική είναι η δύναμη του θεάτρου. Η σακατεμένη ηρωίδα βγαίνει από τις χάρτινες σελίδες και μπαίνει ολόκληρη στο σώμα της Λένας Παπαληγούρα. Δανείζεται τη φωνή, τα μαλλιά, το δέρμα, τα δάκρυα και το χαμόγελό της. Το best seller του Αύγουστου Κορτώ: «Κατερίνα», διασκευασμένο και σκηνοθετημένο από τον Γ. Νανούρη είναι πολύ κοντά σε ό,τι θεωρείται αληθινό και γήινο. Η αφήγηση ξεκινά απ' τη στιγμή που η αυτοκτονία είναι ένα γεγονός πια.
Στην Ιπποκράτους, στο "Διάνα" για το "9:05". Τα κείμενα είναι του Οδ. Ιωάννου, οι φωνές του Β. Παπακωνσταντίνου και το Χ. Θηβαίου και οι σκηνοθεσία του Π. Βούλγαρη. Αυτή την αναδρομή, αυτό το ξαναβάδισμα στους δρόμους των τελευταίων 40 χρόνων, το περίμεναν, όχι μόνο αυτοί που αγαπούν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά και όσοι ήθελαν μια αφορμή να ξαναθυμηθούν. Διακαώς. Η μουσικοθεατρική παράσταση "9:05" ξεκινάει απ' το χθες για να φτάσει στο αύριο. Το έμπρακτο αύριο. Ένα τρένο που καθυστερεί. Μια μπάντα οκτώ μουσικών και ένας παραγωγός ραδιοφώνου περιμένουν στο σταθμό, όπου συναντιούνται μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, προσδοκίες. Το ελληνικό τραγούδι τέμνει την συλλογική μνήμη και τους προσωπικούς δρόμους.
"Λίλιομ" στο Πόρτα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο γοητευτικό από τους περιπλανώμενους αλήτες που ψάχνουν υπερρεαλιστικούς τρόπους επιβίωσης και πτήσης. Ο απρόβλεπτος Λίλιομ, το χαμινάκι των περιστρεφόμενων λούνα παρκ ξέρει να στήνει κόσμους από την αρχή με φαντασία και χιούμορ. Λίλιομ μπορεί στα ουγγαρέζικα να σημαίνει κρίνο, αλλά στην ουγγαρέζικη αργκό είναι το «λουλούδι», η «μάρκα», η «μούρη», ο άνθρωπος του υποκόσμου.
Οι Λευτέρης Βασιλάκης, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννης Κλίνης, Έμιλυ Κολιανδρή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σωκράτης Πατσίκας, Γιώργος Χρυσοστόμου στα καλύτερά τους! Ο θωμάς Μοσχόπουλος στην "ενορχήστρωση".
"Η Μεγάλη χίμαιρα" στο θέατρο Πορεία. Είναι πια σαφές ότι ο Δημήτρης Τάρλοου δεν αποκλείει τη μαγεία από κανένα του εγχείρημα. Δεινός λύτης των εξισώσεων της ομορφιάς ασχολήθηκε (πλήρως αφοσιωμένος) με τη μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματος "Η Μεγάλη Χίμαιρα" του Μ. Καραγάτση. Του παππού του. Που ήξερε ότι η πραγματική διάσταση των πραγμάτων είναι αβίωτη από τους ανθρώπους. Από τους ανθρώπους που φτάνουν μέχρι την έναρξη και μετά γυρίζουν πίσω επιτρέποντας στα όνειρα να διογκωθούν σε χίμαιρες. Άπιαστες και άυλες. «Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του σκοτίζει το λογικό, όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο».
Και για τους κατοίκους και επισκέπτες της Θεσσαλονίκης ο "Δον Κιχώτης" πάει μπροστά και σας κάνει νόημα. Ο «Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Πρόκειται για την "ανακάλυψη" ενός άγνωστου όσο και σημαντικού κειμένου του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ συνέγραψε τον Δον Κιχώτη το 1938. Για πρώτη φορά ανέβηκε στο θέατρο Βαχτάγκοφ, το 1941, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Έκτοτε έχει ανέβει πολύ λίγες φορές και μόνο στη Ρωσία. Το κείμενο δεν είχε μεταφραστεί και δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στην Ευρώπη, μέχρι σήμερα. Μετάφραση: Ταμίλλα Κουλίεβα.
Χρύσα Φωτοπούλου