Δύο σχεδόν μπεκετικοί ήρωες παίζουν ασταμάτητα κορώνα ή γράμματα με ένα κέρμα. Το αποτέλεσμα είναι πάντα κορώνα. Η τύχη ή η τυχαιότητα δεν αλλάζει, ανατρέποντας κάθε στατιστική… Πόσο πιθανό είναι να βγει ενενήντα εφτά φορές στη σειρά κορώνα; Πόσο πιθανό είναι να αλλάξει ο ρους της Ιστορίας (της παγκόσμιας ή της προσωπικής του καθενός), αν ο άνθρωπος δεν το αποφασίσει;
« O Ρόζενκραντζ και του Γκίλντενστερν είναι νεκροί» στο αριστουργηματικό έργο του Τομ Στόπαρντ, κι όμως οι αμλετικοί ήρωες που πρόδωσαν ή προδόθηκαν γίνονται η αφορμή για ένα ταξίδι γνώσης και αυτοσυνείδησης.
Αυτό το έργο είναι κορυφαίο, ένα βαθιά υπαρξιακό κείμενο, όχι μόνο σε επίπεδο σημαινόμενου αλλά και σημαίνοντος με μια φόρμα απόλυτης και καθαρής κωμωδίας. Ο Στόπαρντ καταργεί τη δράση και την πλοκή, αδιαφορεί για την σχετικά απλοϊκή ιστορία που εισαγάγει στην αρχή και στήνει ένα παιχνίδι συνειρμών μέσω από του σαιξπηρικού κειμένου που στόχο έχουν το ασυνείδητο του θεατή. Εδώ το κοινό είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής γι’ αυτό στο χέρι του είναι πώς θα ερμηνεύσει αυτή την διαδρομή ενηλικίωσης των δύο ηρώων.
Η παράσταση του Δημήτρη Μυλωνά στο Επί Κολωνώ που στηρίζεται από τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, επιτρέποντας πολλαπλή θέαση. Μοιάζει αυτή η παράσταση σαν το «Κουτσό» του Κορτάσαρ που μπορεί κανείς να το διαβάσει με διαφορετική σειρά κάθε φορά και τελικά να έχει την αίσθηση ότι διάβασε ένα άλλο βιβλίο. Να τη δείτε γιατί θα σας συμβεί κάτι περίεργο: Θα γελάσετε με το μυαλό σας και θα σκεφτείτε με την καρδιά σας…
Α.Κ.