«Είναι στη φύση μας να φταίμε, αλλά δε φταίμε», αναφωνεί ο Ληρ μόνο του μέσα στη θύελλα, τρελός και ξεχασμένος από όσους αγάπησε, μετανιώνοντας για όσους αδίκησε, ενώ τον αγάπησαν πολύ. Μια τραγωδία για την αναπόφευκτη Μοίρα του ανθρώπου να υποστεί το πέρασμα του χρόνου και τις συνέπειες κι ένα ερώτημα ακόμα πιο βασανιστικό και από το «Να είσαι ή να μην είσαι» που διατυπώσει ο Άμλετ. Φταίμε άραγε ή όχι; Βλέποντας στην Πειραιώς 260 την παράσταση του σπουδαίου Τομάς Παντούρ αναρωτιέσαι συνεχώς.
Γιατί ο Παντούρ θεωρείται ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες στην Ευρώπη; Στον «Βασιλιά Ληρ» θα βρείτε την απάντηση. Γιατί ξέρει να διαχειρίζεται τη διαχρονικότητα ενός σπουδαίου κειμένου, χωρίς να καταφεύγει σε επικαιρικούς παραλληλισμούς για να γίνει σύγχρονος. Χρησιμοποιώντας περισσότερο βιβλικούς συμβολισμούς αναδεικνύει όλο το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης, τη Φύση, όπως την αποκαλεί ο Σαίξπηρ.
Με υψηλή αισθητική ο Πάντουρ πλάθει εικόνες που λειτουργούν στο συλλογικό ασυνείδητο, χωρίς ποτέ όμως προς χάρη μιας εντυπωσιακής εικονοπλασίας να χάνει το νόημα και τον άξονα της ιστορίας, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί συνήθως οι σκηνοθέτες που επενδύουν στο αισθητικό κομμάτι τείνουν να ξεχνούν το κείμενο και να εμπιστεύονται περισσότερο τη δύναμη της εικόνας. Ο Παντούρ όμως ξέρει να κρατάει καλά τις ισορροπίες.
Η ανησυχίες του είναι βαθιά υπαρξιακές κι όμως ποτέ δε γίνεται δυσνόητος, βρίσκει το σημείο εκείνο που όλοι επικοινωνούμε κι όλοι καταβαίνουμε: το φόβο του θανάτου και του γήρατος. Κι ενώ η σκέψη του είναι περίπλοκη, το σκηνικό του αποτέλεσμα έχει μια διαφάνεια απόλυτη που δεν αφήνει κενά.
Σύμμαχοι στην προσπάθειά του ο εξαίσιος θίασος με επικεφαλής τον Γιώργο Κιμούλη, σε ένα ρόλο που πραγματικά είναι λες και γράφτηκε γι’ αυτόν. Μια ερμηνεία μεστή και λιτή, όπως ταιριάζει στον βασιλιά αυτό που οδηγείται στην μεγάλη του έξοδο από αυτό «τον κόσμο τον μικρό, το μέγα»…
Δευτέρα 20 Απριλίου
Α.Κ.