Κλαις, κλαις για το τίποτα, για να μη γελάσεις
Και σιγά-σιγά σε κυριεύει μια αληθινή θλίψη. Σ. Μπέκετ
Με πολλή προσοχή και εντελώς παρασυρμένη από το πρώτο κιόλας λεπτό, παρακολούθησα το Σάββατο, στο θέατρο "Τζένη Καρέζη", "Το τέλος του παιχνιδιού" του Μπέκετ. Ποιητικός, ρεαλιστής, με εργαλείο τη λιτή -πεντακάθαρη- έκφραση, ο σπουδαίος συγγραφέας φέρνει στο προσκήνιο οικουμενικά ερωτήματα, διαχρονικές ανησυχίες με έναν τρόπο που θα μπορούσε να έρχεται κατευθείαν από τους μεγάλους τραγικούς. Ο Χαμ (Κώστας Καζάκος) και ο Κλοβ (Κωνσταντίνος Καζάκος), ο αφέντης και ο δούλος. Συμβιώνουν, διατηρώντας μια σχέση απόλυτης εξάρτησης. Οι κινήσεις τους, εκτός από περιορισμό, έχουν και πολύ σκουριά, η θέλησή τους για ζωή είναι στα τάρταρα, ωστόσο κανείς τους δεν είναι διατεθειμένος να βάλει φωτιά στη νεκρική στασιμότητα.
Αριστούργημα έχει γράψει ο άνθρωπος. Με τι δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια του ειδώλου που σου αντιγυρίζει ο καθρέφτης; Μ' αυτή που έχεις και υπάρχει, ακόμη κι αν την αγνοείς. Παρά τον εθισμό που εμπεριέχουν τέτοιου είδους σχέσεις, όπως είναι η σχέση Χαμ και Κλοβ, το μεγάλο βήμα περιμένει να κουρδιστεί από κάποιον. Κανένα αφεντικό δεν έχει ζωή να περιμένει, αν εξαφανιστούν οι εξουσιαζόμενοι. Κανένας δούλος δεν έχει να χάσει κάτι, αν φύγει μακριά. Μόνο τις αλυσιδούλες του.
*Το "Τέλος του παιχνιδιού" σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, στο Θέατρο "Τζένη Καρέζη".
Παραστάσεις: Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, στις 21:15. Κάθε Σάββατο απογευματινή στις 18:15, κάθε Κυριακή στις 20:00.
Χρύσα Φωτοπούλου