Η Κολοκοτρώνη είναι ένας από τους αγαπημένους δρόμους. Έχει πολλές σταματημένες στιγμές από το παρελθόν. Οι ρετρό προσόψεις πολλών μαγαζιών, τα πολύ παλιά σπίτια, οι στοές, τα μαγειρεία των ανθρώπων του κέντρου. Τα περίπτερα με τις εφημερίδες. Όλοι οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, όλοι οι ωραίοι τύποι που την είχαν κάνει στέκι τους και φεύγοντας άφησαν ένα κομμάτι τους να αιωρείται εκεί.
Αρκετές φορές, παρατηρώ το σημείο που βρισκόταν κάποτε το θέατρο Κεντρικόν. Χτίστηκε εκεί το 1916. Μισό βήμα από την Σταδίου, 50 βήματα από την πλατεία Συντάγματος.
Πάντα, γοητευόμουν απ' αυτές τις μυθικές πληροφορίες που άφηναν σκόρπιες στον αέρα και αφειδώς οι δημοσιογράφοι της εποχής. Ότι το Κεντρικόν είχε κάτι, κάτι μεταφυσικό και όποιο ζευγάρι ηθοποιών "το έκλεινε" για παραστάσεις, κάτι ωραίο συνέβαινε και κατέληγε (το ζευγάρι) καψουρεμένο να μην μπορεί να σταυρώσει ατάκα.
Λογοθετίδης - Λιβυκού. Χαμός, λέμε.
Λαμπέτη - Χορν. Βουλής - Κολοκοτρώνη με ταξί. 5 λεπτά απόσταση. Φιλί πριν μπουν στο ταξί, φιλί μετά. Το πολύ 16 χρόνων.
Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ. Κατάργησαν την εικονικότητα στη σκηνή. Προδώθηκαν στην τελευταία πράξη. Μια καπάτσα δημοσιογράφος το έπιασε και φρόντισε να ενημερώσει το "καθημαγμένο σύμπαν που απορούσε". Κάτι γίνεται εδώ, παιδιά!
Αυτοί παντρεύτηκαν. Η "Κολόμπ" τους , που δεν πήγαινε καλά, κατέβηκε. Αλλά δεν τους ένοιαξε. Της χρωστούσαν, εξάλλου.
Γιατί αυτό το θέατρο να μην υπάρχει; Πρέπει να βρω κάποιον να μου το περιγράψει ακριβώς.
Αλλά ποιον;
Χρύσα Φ.