Πολύ αγαπητέ μου Κάρολε,
Νιώθω βαθιά συγκίνηση που έχουν κιόλας περάσει τριάντα χρόνια από τότε που γεννήθηκε το Θέατρο Τέχνης. Γιατί μαζί του γεννήθηκα κι εγώ. Να θυμηθώ τα προφητικά λόγια με τα οποία πάλι εσύ ο ίδιος τέλειωνες την παράσταση του Γυάλινου Κόσμου –κάπως έτσι–:
«Σβήσε τα κεριά, Λάουρα. Ο κόσμος άρχισε να φωτίζεται με αστραπές».
Να θυμηθώ ακόμη για τα ηλεκτρικά συνθήματα που συγκλονίζανε τους κατεστραμμένους δρόμους της Αθήνας, γεμάτους από αχαλίνωτα πλήθη, την ώρα που μου αποκάλυπτες, περπατώντας πλάι μου, τα σχέδιά σου για ένα μαγικό Θέατρο μέσα στο οποίο θα ‘γραφα πρωτάκουστη μουσική;
Υποπτεύθηκα από τότε ότι δεν ήσουν μόνο αυτό που λέμε σκηνοθέτης. Ότι ήσουν Ιερέας μιας μαγικής θρησκείας που μας καλούσε να γίνουμε παντοτινά και αθεράπευτα «πιστοί». Και μες στα χρόνια που περάσανε, οι πιο πολλοί γίναν αστοί, μα οι λίγοι, οι νέοι και οι δυνατοί παρέμειναν ΠΙΣΤΟΙ. Και μαθηταί σου.
Είμαι περήφανος που υπήρξα μαθητής σου...
Μάνος Χατζιδάκις
(γράμμα στον Κάρολο Κουν γραμμένο το 1972 για την επετειακή έκδοση: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ 1942-1972)
Photo: M.X., Μάριος Πλωρίτης, Γιάννης Φέρτης, Μελίνα Μερκούρη, κάρολος Κουν, Jules Dassin, πρόβα στο Γλυκό πουλί της νιότης του Tennessee Williams, 1960 © αρχείο Mάνου Χατζιδάκι)
"