Βασιλιάς Ληρ: μια ιστορία για την αλαζονεία της εξουσίας, την τιμωρία που ακολουθεί την ύβρη, την μοναξιά της ματαιότητας. Αυτό το σπουδαίο, ακατόρθωτο, όπως πολλοί χαρακτήρισαν έργο του Σαίξπηρ, έχει μια μεγάλη ιστορία.
Παρουσιάστηκε γα πρώτη φορά στην βασιλική αυλή το 1606, στις 26 Δεκεμβρίου και τον ομώνυμο ρόλο έπαιξε ο Richard Burbage. Πιθανολογείται ότι ο Άγγλος βάρδος ξανάγραψε το 1609 μια δεύτερη εκδοχή του έργου για να παιχτεί στο Blackfriars. Επειδή του δινόταν η δυνατότητα να παιχτεί η παράσταση σε εσωτερικό χώρο μπόρεσε να κάνει κάποιες σκηνές πιο προσωπικές, ή απλώς διόρθωσε κάποια σημεία που δεν τον ικανοποιούσαν από την πρώτη εκδοχή.
Το 1681 ο Nahum Tate έγραψε μια ακόμα εκδοχή του έργου όπου στο τέλος ο Ληρ ξαναπαίρνει το βασίλειο του και η Κορδέλια παντρεύεται τον Έντγκαρ. Ο ίδιος ο Tate υποστήριζε ότι το δικό του τέλος είναι καλύτερο, γιατί είναι πιο δύσκολο να σώζεις, παρά να σκοτώνεις. Μάλιστα για πολλά χρόνια αυτή την εκδοχή την προτιμούσαν οι θίασοι, μιας και το πρωτότυπο κείμενο αρχικά δεν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Ο David Garrick έπαιζε για χρόνια, από το 1742 ως το 1776, μια δική του διασκευή που χρησιμοποίησε στοιχεία και από το έργο του Σαίξπηρ και από την μεταγενέστερη εκδοχή του Tate με το ευτυχές τέλος.
Το 1838 William Charles Macread επανάφερε το πρωτότυπο κείμενο του Σαίπηρ, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να παίξει πραγματικά το ρόλο, γιατί το μεγαλείο τον όσων ξεστόμιζε αυτό ο βασιλιάς τον είχα ολοκληρωτικά καθηλώσει.
Έκτοτε και μέχρι σήμερα όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί περιμένουν την ώρα που θα αναμετρηθούν με αυτό το μυθικό βασιλιά. Στην Ελλάδα ο Βεάκης, ο Αλέξης Μινωτής, ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Γιώργος Λαζάνης, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Κώστας Καζάκος είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που πάλεψαν με το θηρίο του Ληρ. Και τώρα ήρθε η σειρά του Γιώργου Κιμούλη που με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τ. Παντούρ θα μας δώσει τη δική του εκδοχή μετά το Πάσχα. Αναμένουμε!
Δευτέρα 6 Απριλίου
Α.Κ.