«Στο "Φιντανάκι" μαζευτήκαμε φίλοι
να τιμήσουμε τον φίλο μας που έφυγε πριν δύο χρόνια, τον Κάρολο Κουν. Ο καθένας μας δούλεψε με περισσή συγκίνηση για ένα αποτέλεσμα νομίζω άξιο και του Κουν και δικό μας. Με επικεφαλής βέβαια τους μαθητές του και κληρονόμους της θεατρικής του Τέχνης.
Γράφει ένας κριτικός -τι άθλιο επάγγελμα κι αυτό για να βγάλει κανείς το ψωμί του! εξευτελισμός μετ΄ εγωπαθείας ή εγωπάθεια μετ’ αμαθείας στην περίπτωση του κυρίου Θ.Κρητικού (με ήττα) θεατρικού κριτικού (με γιώτα) το επάγγελμα... Γράφει ο περί ού λόγος κριτικός για "λυγμικά" βιολιά μου αναφερόμενος στις τρείς μικρές εισαγωγές που έγραψα για την παράσταση.
Πιθανόν με το ανόητο γλωσσικό του αναισθητήριο - ή αντιαισθητήριο- χρησιμοποιώντας την ανύπαρκτη λέξη "λυγμικός" να εννοεί την πρόκληση "λυγμών" την γραφή που εξαναγκάζει τον εκτελεστή σε λυγμούς ή τέλος πάντων την επιδίωξη του συνθέτη να προκαλέσει λυγμούς με την χρήση των βιολιών. Μόνο που λυγμικά βιολιά υπάρχουν αποκλειστικά και μόνον στον ψυχισμό του εν λόγω βλακός κριτικού και φυσικόν είναι να τ’ ακούει στον ξύπνιο και στον ύπνο του, δηλαδή στην παρακολούθηση παραστάσεων. Διότι σκεφτείτε πόσες παραστάσεις υποχρεούται ο άμοιρος να παρακολουθήσει για να συγκεντρώσει όσα χρειάζεται στα προς το ζην. Καλυμμένος μάλιστα μέσα από ένα ψευδώνυμο σε όλη του τη ζωή, που πάει να πει πως έχει και κάποια ντροπή και έχει συνείδηση γι αυτά που γράφει.
Μα ας έρθουμε όμως στα "λυγμικά βιολιά" μου, μια και παίζουμε τις τρείς εισαγωγές που τις εκτελεί μικρή ορχήστρα εγχόρδων και μια κιθάρα. Αναλυθείτε παρακαλώ στους κριτικούς (με γιώτα) λυγμούς για να ακούσετε την πρώτη εισαγωγή στην πρώτη πράξη.»
Ο Θόδωρος Κρητικός, κατά κόσμο Θόδωρος Χατζηπανταζής διετέλεσε καθηγητής μουσικολογίας και θεατρολογίας στο Πανεπιστημίο Κρήτης από το 1981 έως το 2005.