Ένα τσούρμο από "Νεφέλες"
τον αποκαλούσαν κούκλο. Ήθελα να το διαπιστώσω και κάθε βράδυ παρακολουθούσα τη μουσική του διδασκαλία. Γιώργος Τσαγκάρης, τότε γύρω στα 50. Η πρώτη μου υπερβολή: Δεν ήμουν ούτε 17 και χωρίς να είμαι "Νεφέλη" τον ερωτεύτηκα και εγώ. Είχα την πολυτέλεια -δεν ήμουν στον ερασιτεχνικό μας θίασο- να σημειώνω σε τετράδιο που έχω ακόμη ό,τι και να έλεγε. Μιλούσε αργά και ήταν ο μόνος άνθρωπος που πρόφερε το λάμδα και το ρο με τόσο ιδιαίτερο τρόπο. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ήταν μόνο δικός του ο τρόπος. Είχε μακριά μαλλιά με πολλές άσπρες τρίχες και τεράστια μάτια. Οδηγούσε ένα μπλε αυτοκίνητο που έμοιαζε ψεύτικο και φορούσε συνήθως κάτι σανδάλια που επίσης δεν μπορώ να περιγράψω. Ένα ολόκληρο βράδυ μιλούσε για την ηχογράφηση του "Φυσάει" με τον Παπακωνσταντίνου και τον Μιχαλακόπουλο.
Το ίδιο βράδυ "κατάπια" ό,τι υπήρχε σε Λειβαδίτη. Ήθελα να το συζητήσω μαζί του την επόμενη, αλλά δεν είχα θάρρος. Φρόντιζα να είμαι αόρατη και να μη χάνω ούτε τις παύσεις του. Είχε έναν τρυφερό τρόπο να μοιράζεται την εμπειρία. Μια νύχτα θύμωσε με τον σκηνοθέτη και άρχισε να βρίζει. Έπιανε κάθε τόσο την καρδιά του. Είμαι αρρωστόφοβη, φάνηκε ο τρόμος μου. "Θα τα κακαρώσω" είπε και για πρώτη φορά με κοίταξε συνωμοτικά. Εφίδρωση..
Πρεμιέρα. Ήρεμος. Μιλάει με κάποιον επαναλαμβάνοντας δύο λέξεις που θυμάμαι ακόμη "αγγλοσαξωνικό νταμπαντούμπα". "Νταμπαντούμπα": μου ακούστηκε αστείος. Του χαρίζω ζέρμπερες. Τριακόσιες πενήντα δραχμές το μπουκέτο. Με αγκαλιάζει. Εφίδρωση...
Δυο μήνες μετά μπαίνει στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Του στέλνω μήνυμα από το κινητό του μπαμπά μου για περαστικά υπογράφοντας "Η Χρύσα του Σωκράτη" (τότε ο μπαμπάς μου υποδυόταν τον "Σωκράτη).
Μου στέλνει ένα ποιηματάκι που έχω ακόμη φυλαγμένο : "Πάντα ψηλά μένει η κορφή και ας είναι και χιονισμένη, τον βράχο δερν' η θάλασσα μα πάντα βράχος μένει".
Πέθανε 7 χρόνια μετά, το 2008.
Όταν πρωτοσυνάντησα τη Σεμίνα και μιλήσαμε (και) για τον Τσαγκάρη μου είπε πώς όλες τότε στην ΕΡΤ, ήταν ερωτευμένες μαζί του και πως τα κορίτσια στο Τρίτο Πρόγραμμα-μαζί και η Σεμίνα- τον αποκαλούσαν... Ινδιάνο!
Από το δικό μου μυαλό πώς και δεν πέρασε ποτέ αυτή η ομοιότητα;