Δημοσιεύουμε την ανάμνηση της ηθοποιού Ζωής Ρηγοπούλου γιατί έχει όλη την παιδικότητα του κόσμου μέσα της.
Ήμουνα 8 χρονών και αυτοσχεδίαζα ένα πρωινό χορεύοντας στη σκηνή του σκοτεινού θεάτρου. Επάνω στη γυροβολιά, έπεσα με δύναμη στις πρώτες θέσεις της πλατείας. Το μόνο που θυμάμαι είναι την Έλλη να φωνάζει απ'το καμαρίνι: Το παιδί! Για όλους τους άλλους ήταν η μεγάλη μας ηθοποιός. Για μένα ήταν η κυρία Έλλη που μου ζωγράφιζε μαργαρίτες στον γύψο μου και με καθησύχαζε με την βελούδινη φωνή της..