Άνοιξη ήταν και πίναμε τσίπουρα σ’ ένα γνωστό καφενείο της Καλαμάτας με τον Γιάννη Καλατζόπουλο και 2-3 ακόμη φίλους. Παρά την παραζάλη, όλοι θυμόμαστε δύο περιστατικά.
Το πρώτο έχει να κάνει με τη γλωσσολογική προσέγγιση από το παιδί- θαύμα- Καλατζόπουλο της λέξης θέατρο : ‘’ Θέατρον: από το ρήμα Θεώμαι (βλέπω, παρατηρώ, κοιτάζω) με την κατάληξη –τρον, που δηλώνει το μέσον, το όργανο, το εργαλείο με το οποίο ενεργούμε για να κάνουμε, να κατορθώσουμε κάτι. Όπως άρο-τρον, πλήκ-τρον, μάκ-τρον, ρόπ-τρον κλπ. Κατάληξη που περιέχει και προϋποθέτει ενέργεια. Δηλαδή στο Θέα-τρον ο θεατής θεάται, παρατηρεί ενεργητικά τον κόσμο και τη ζωή. Αντίθετα, στη λέξη Θέαμα (που σήμερα έχει υποκαταστήσει την έννοια Θέατρο), η κατάληξη –μα δηλώνει παθητική στάση. Ο θεατής δεν συμμετέχει ενεργά. Απλώς παρακολουθεί. Κοιτάζει αλλά δεν βλέπει. Καταναλώνει εικόνες. Δεν τις κρίνει.
Θέα-μα. Όπως πράγ-μα, χρή-μα, χύ-μα, χώ-μα, πιώ-μα, λειώ-μα, πτώ-μα!..’’ Τον άκουγαν εμβρόντητοι σχεδόν όλοι οι θαμώνες. Tο δεύτερο είναι η θριαμβευτική συνέχεια του πρώτου: Τραγουδήσαμε όλοι με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη το bella ciao!Στο ακορντεόν: Ένας Βούλγαρος νομάς.
Χ.Φ