Βρέθηκα τις προάλλες να παρακολουθώ τη ‘’ Λήθη’’ του Δημήτρη Δημητριάδη στο θέατρο ‘’Πορεία’’.
Μονόλογος ακριβώς 55 λεπτά. Λίγοι θεατές, μαζεμένοι στο κέντρο. Στο 45ο λεπτό η πρωταγωνίστρια πήρε την οριζόντια θέση του νεκρού σ’ένα στενάχωρο ‘’κλουβί’’. Περιμένουμε. Σιωπή. Περιμένουμε. Κοιταζόμαστε. Τίποτε. Βουβοί, με καταπιεσμένη τη θέληση του νευρικού γέλιου, αγωνιούμε για την κλασική σήμανση της ‘’ αυλαίας’’. Διακριτικά ο υπεύθυνος (μετά από δέκα λεπτά) μας ενημέρωσε ότι η παράσταση είχε τελειώσει. Η φυγή ήταν άτακτη και θορυβώδης. Γέλια, πολλά γέλια, άφηναν πίσω μια πολύ καλή ηθοποιό που παρά λίγο να πάθει ασφυξία. Αν πάτε, μην ξεχαστείτε! Όταν η σιωπή γίνει εκκωφαντική, CLAP!
Χ.Φ