Δε με ξεπερνά τίποτε όσο ο αγριεμένος κόσμος την ώρα που κάνει απολογισμό. Την ώρα που κάθιδρος και γυμνός μετράει το αντιγύρισμα του κόπου του.
Μην πούμε για νούμερα και εκτιμήσεις. Και όσα λέγονται φανερά και κρυφά για τους μισθούς και τις συντάξεις, την ανεργία που εξαπλώνεται σαν χολέρα και τα λοιπά.
Να σταθούμε σ' αυτό: Αυτοί που εργάζονται μαθαίνουν πλήρως στο "αντιστρόφως ανάλογο". Και επειδή το σάιτ είναι θεατρικό, να αναφερθούμε στους ηθοποιούς που ξέρουν και από ανεργία και από ψιλοπράγματα..(από μισθουλάκους..).
Είναι ξεφτιλίκι με φωτεινό περιτύλιγμα. Όσα δίνονται απ' τους επιχειρηματίες, όσα δε δίνονται παρά τη συμφωνία. Ξεφτιλίκι που οι μεν έχοντες θέλουν να επιβάλλουν ως φυσιολογική αυτή την τρισκατάρατη κατάσταση και απαιτούν και τσιμουδιά "γιατί, κοίτα τι γίνεται παρα-έξω, να αισθάνεσαι και τυχερούλης".
Καλά με το να επισημαίνουμε τη φρίκη δεν αλλάζει κάτι. Εννοείται.
Δεν υπάρχει όμως το "δε βαριέσαι". Υπάρχει μόνο το "βαρέθηκα να είμαι συλλέκτης μικροποσότητας την ώρα που ό,τι προέρχεται από μένα είναι χιλιόμετρα από το λίγο".
Αυτά.
Χρύσα Φωτοπούλου