Στις πόσες ματαιώσεις παραστάσεων ένας ηθοποιός ταξινομεί τη μανία του και όποιον πάρει ο χάρος; Στις πόσες υποσχέσεις για πληρωμή τον άλλον μήνα, φτύνει τον αρχιψεύτη; Πείτε μου. Ας βγει για λίγο από το κορμί των ρόλων του και ας γίνει ο άνθρωπος που στήνεται στις ουρες επειδή πρέπει και τρώει και την πρωινή τσαντίλα των υπεύθυνων σαν να είναι μέρος του κανόνα.
Τον τελευταίο καιρό, προστίθεται δυναμικά στα αρνητικά του ζωογόνου επαγγέλματος των ηθοποιών και η αρμονική ματαίωση των παραστάσεων για τις οποίες έχεις φτύσει αίμα, χωρίς καν, έτσι για τους τύπους, να αιωρείται έστω μισή δικαιολογία.
Μην πεις την ατάκα "και γω πώς θα ζήσω;" σ' αυτούς που δε σε καταλαβαίνουν. Δεν ενδιαφέρει κανέναν, τελικά. Η εποχή επιτρέπει το ξε-τσίπωτο, το ξανάπαμε. Μη φτάσουμε στο σημείο να κρατιόμαστε ζωντανοί μόνο και μόνο για να ' χουν εχθρούς αυτοί που δεν ντρέπονται ούτε για τα ψέματα που ξεστομίζουν, ούτε για την τέλεια ενσάρκωση του εκμεταλλευτή.
Η Αθήνα των 1000 παραστάσεων (όπως έγραψε σήμερα ο Ν.Μ). Μέσα σ' αυτό το θλιμμένο γλεντοκόπι της ποσότητας όλες οι παρατυπίες χάνονται. Ακυρώσεις, μηδενικές πληρωμές, αντιξοότητες, μικρά ποσοστούλια, 300 ευρώ το μήνα, συμβιβασμοί, εκπτώσεις κτλ.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να γράφουμε τέτοια κείμενα. Πότε;
Όταν..ο ήλιος..
Χρύσα Φωτοπούλου