Δεν είμαι άνθρωπος που έχει ρέντα στον αντίλογο. Δεν έχω δύστροπα κύτταρα, ώστε να μη μ' αρέσει τίποτα. Την παντοδυναμία των εγχώριων "σταρ", όμως, δεν μπορώ να την υποφέρω. Υπήρχε λόγος να βραβευτεί ο Σάκης Ρουβάς, χθες, στο Μέγαρο, με το βραβείο Αρχαίου Δράματος;
Μα, λίγο να συνέλθουμε. Υπάρχουν δύο οφθαλμοφανή δεδομένα: η συμμετοχή του στις "Βάκχες", το αγαλματένιας προέλευσης κορμί του φάνηκε και θαυμάστηκε από τις 4 γενιές κοριτσιών και αγοριών. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Η βράβευσή του είναι μια ακόμη απόδειξη ότι, αν κάτι δουλεύει ρολόι σ' αυτή τη χώρα, αυτό είναι η συστηματική επιβράβευση της ματαιοδοξίας. Με λάμψη, χρώμα, φιλιά με κραγιόν, φλας (παχύ σίγμα), δηλώσεις, ευχαριστίες κτλ.
Ο Ρουβάς, για να συνταχθώ με τη γνώμη των θιγμένων πλατώ, των νοικοκυραίων και των απανταχού Ρουβιτσών, είναι σ' αυτό που κάνει άφθαστος. Σύμφωνοι. Η -ελαφρά τη καρδία όμως- μετοίκησή του δε θα είναι αναίμακτη. Να το ξέρει. Συμφωνώ ότι τα περισσότερα βραβεία είναι χωρίς αντίκρυσμα, αλλά, να, μια θλίψη υπάρχει, όταν το ίδιο πρόσωπο που τραγουδούσε τους λυγμούς του Καρβέλα για τα μακαρόνια με τον κιμά, βραβεύεται και για τη συμμετοχή του σε Αρχαίο Δράμα. Αν εσένα σου κάθεται καλά, δε θα μαλώσουμε. Δε θα είναι το μόνο, φαίνεται, που σου κάθεται καλά.