Για το θέατρο χρειάζονται τρία πράγματα τουλάχιστον: ένας χώρος, ένας που παίζει κι ένας που βλέπει. Άρα το κοινό είναι o πρωταρχικός παράγοντας για να χαρακτηριστεί μια πράξη ως θεατρική. Άλλωστε και η ίδια λέξη θέατρο προέρχεται από το θεώμαι που σημαίνει παρακαολουθώ, βλέπω.
Σίγουρα, η παράσταση προϋποθέτει τη δουλειά πολλών ανθρώπων και σίγουρα αυτή η δουλειά για να γίνει με ποιότητα απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία, επίπονη και χρονοβόρα. Αλήθεια όμως γιατί αυτή διαδικασία πρέπει να είναι γνωστή στο κοινό; Και γιατί τον θεατή πρέπει να τον ενδιαφέρει;
Αν ένας γιατρός κάνει μια εγχείριση, τον ασθενή και τους συγγενείς του δεν τον αφορούν πόσες ώρες έφαγε, ξενυχτώντας πάνω από βιβλία ανατομίας, παρά μόνο αν το αποτέλεσμα θα είναι κάλο. Κάποιος που αγοράζει ένα κιλό πορτοκάλια, θέλει απλώς να τα απολαύσει, δε χρειάζεται να γνωρίζει όλη τη γεωργική παραγωγή και τη διαδικασία της. Το ίδιο συμβαίνει και με τις τέχνες και δη το θέατρο: τους θεατές τους αφορά η ιστορία μόνο, και το τι θέλουν να πουν μέσα από αυτή όσοι μετέχουν στην παράσταση. Όλα τα υπόλοιπα καλό είναι να μένουν στο σκοτάδι και να μην αποκαλύπτονται. Κι όχι δεν είναι προσβολή για τους καλλιτέχνες να μην τους ρωτάς πώς το κάνουν, αντίθετα είναι προστασία για τον το μυστικό τους δρόμο.
Σε μια μικρή πόλη με τόσα θέατρα και τόσο έντονη θεατρική παραγωγή, το κοινό που « προστατεύει» αυτές τις παραστάσεις κάτι ψάχνει να βρει: μια απάντηση, μια συν-κίνηση… Τι άραγε; Σίγουρα ό,τι κι αν είναι αυτό που ζητά, το όχημα για να ειπωθεί είναι η ιστορία, όλα τα υπόλοιπα δεν αφορούν παρά μόνο αυτούς που δημιουργούν. Οπότε ας μείνουμε στις ιστορίες…
A.K.