Στην καθημερινή ζωή, αν δούμε κανέναν να 'χει τη φούρια του καλλιτέχνη, λέμε "αχ, τι ωραία". Ανάμεσα στους καλλιτέχνες, αν δούμε κάποιον να είναι κουλ, γήινος, χωματένιος, λέμε "αχ, τι ωραία". Tι μας αρέσει, τι μας γοητεύει, τι μας απωθεί. Για όλα έχουν απάντηση τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί η εικόνα τρέχει πιο γρήγορα και από το φως. Εκεί όλοι είναι ένα "τσακ παραπάνω", εκεί η μοναξιά της κανονικής ζωής γίνεται γραφική κοινωνικοποίηση, η μέτρια εκδοχή γίνεται η τέλεια περίπτωση, η φαγωμάρα παίρνει τη σάρκα ενός like, η ανάγκη καταπραϋνεται με μια θεσούλα σε κάποιο comment κάποιας δημοφιλούς ανάρτησης.
Τον τελευταίο καιρό, συναντώ (πώς κι έτσι;) ανθρώπους που είναι το λιγότερο βαρετοί, το λιγότερο αδύναμοι. Άνθρωποι που αγοράζουν όσο όσο το άλλο πρόσωπο για να επιβιώσουν σε μια ημιφωτισμένη γωνίτσα, μέσα σε ένα πλήθος που βοά χωρίς φωνήεντα.
Στον κόσμο του Facebook, υπάρχει ένα κορίτσι που γράφει "Καλημέρες", ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, στους τοίχους και των 1.234 φίλων της. Στον κόσμο των καλλιτεχνών, υπάρχουν πέντε άνθρωποι που κοιτούν το παιδί τους καθώς ζωγραφίζει ένα καράβι με κηρομπογιές, μπλε και κόκκινες, και κοιμούνται ήσυχοι. Στον υπόλοιπο κόσμο, όλοι θέλουν να γίνουν καλλιτέχνες.
Νατάσα Χανιώτη