Έχει ο Ν. μια απορία. Έχει γενικά μια απορία. Τι θα κάνεις το καλοκαίρι; Δεν ξέρω. Πού θα είσαι το καλοκαίρι; Δεν ξέρω; Πότε θα μάθεις; Δεν ξέρω. Αν πάντως..χμ..πέσει κάτι στην αντίληψη μου, πες μου. Μη με ξεχάσεις. Να μ' έχεις στο μυαλό σου, έτσι;
Ο Ν. είναι σε απόγνωση και ρωτάει εμένα που δεν ξέρω, δε θα μάθω και δε θα καταλάβω ποτέ πώς βρίσκουν δουλειά οι ηθοποιοί. Ποιο είναι το τυπικό κομμάτι που είναι κοινό για όλους, ποιο είναι το παρα-τυπικό, το παρασκηνιακό, το μη γνωστό, το μεταξύ μας. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Αλλά ο Ν. με νοιάζει και τον συμμερίζομαι, όταν απορεί και δεν παίρνει καμία απάντηση.
Οι οντισιόν μου φαίνονται ψυχοβγάλτες. Οι οντισιόν- τυμπανοκρουσία μου φαίνονται ύποπτες. Αυτοί που κάνουν οντισιόν, σε ακούν, σου σκάνε χαμόγελο με την "απειλή" ότι θα σου τηλεφωνήσουν και δεν το κάνουν ποτέ μου φαίνονται μια απ' τα ίδια, απρόσωπα αφεντικά, βαρύθυμοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Έχει κάτι θλιβερό αυτή η φάση. Είναι πολλοί στην ουρά, σύμφωνοι, αλλά δεν έχει βρεθεί ούτε ένας να πει δημόσια στις χιλιάδες που "ή ηθοποιοί ή θα πέσουμε απ' τον 6ο" ότι μικρό ποσοστό απ' αυτό που νομίζουν είναι αλήθεια. Αν έχεις γερά νεφρά και αντέχεις να βγαίνεις κάθε τόσο στην τραμουντάνα της γύρας έχει καλώς, αν όχι μείνε σπίτι σου, παιδάκι μου. Κανείς δεν πέθανε ποτέ από τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις.
Νατάσα Χανιώτη