Το κείμενο αυτό θα ταίριαζε καλύτερα σε μια στήλη με τίτλο «Προβληματισμοί», αντ’ αυτού, μπαίνει στη «Γκρίνια», με μορφή προβληματισμού.
Προβληματίζομαι: πόσες παραστάσεις ανεβαίνουν στην Αθήνα;
(Φωνή απ’ το υπερπέραν: "Να φαν' κι οι κότες")
Το ελληνικό θέατρο βρίσκεται, αν μη τι άλλο, σε κατάσταση ακμής το τελευταία διάστημα. Ακμή επειδή παραστάσεις υπάρχουν, κοινό υπάρχει κι όλα καλά. Αναρωτιέμαι όμως, υπάρχει ουσιαστική πρόοδος στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγωγών; Μήπως πολλές παραστάσεις όχι μόνο δε σημαίνει καλές παραστάσεις αλλά το αντίθετο; Θα ήμασταν ευχαριστημένοι με λιγότερα αλλά καλύτερα;
Δεν κλειδώνω την απάντησή μου, αλλά θα πω ναι. Η πληθώρα παραστάσεων αποπροσανατολίζει το κοινό αφενός, δημιουργεί έναν κακό ανταγωνισμό αφετέρου, ανταγωνισμό όχι υγιή και σίγουρα όχι προοδευτικό άρα όχι καλλιτεχνικό.
Αλίμονο, δεν υπονοώ ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο πρέπει να πάψουν ή να περιοριστούν επειδή εγώ δυσαρεστούμαι (είπαμε, προβληματίζομαι). Υπάρχουν άνθρωποι, καλλιτέχνες και μη, που ασχολούνται με το θέατρο με όλη τους την ψυχή. Υπάρχουν και άλλοι που με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να έρθουν στην επικαιρότητα, να ανακαλύψουν τα κρυφά τους χαρίσματα ακόμη ακόμη να ψυχοθεραπευτούν. Όλα σεβαστά, όλα θεμιτά και όπως αποδεικνύεται, χώρος υπάρχει για όλα.
Το θέατρο όμως είναι τέχνη και καλό θα είναι ως τέτοια να παραμείνει.
Σέβη Ματσακίδου
Σάββαττο 18 Απριλίου 2015