Μια ιστορία από τα παλιά. Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης. Ο Κουν σκηνοθετούσε για την Επίδαυρο… Κατά τη διάρκεια των εξαντλητικών προβών συνέβη το εξής: μια σκηνή δεν του έβγαινε κι έμεινε στο Υπόγειο τρεις μέρες, χωρίς να βγει καθόλου έξω, χωρίς να φάει, πίνοντας μόνο καφέ και καπνίζοντας τα τσιγάρα του για να βρει αυτό που ήθελε. Όταν μετά από τρία εικοσιτετράωρα, είδε επιτέλους το φως της μέρας, ήταν κατάχλωμος. Οι μαθητές του τρόμαξαν και έκαναν ρεφενέ- γιατί δεν είχαν καθόλου χρήματα- για να του πάρουν μια κοτόσουπα να στυλωθεί λιγάκι. Όταν του την πήγαν ο Κουν έφαγε δυο κουταλιές και το κοτόπουλο το μοίρασε κομματάκι κομματάκι στα «παιδιά» του...
Αυτά γίνονταν κάποτε. Με την απαράμιλλη αφοσίωση κάποιων ανθρώπων γίνονται παραστάσεις ιστορικές που άλλαξαν το θέατρο, που σήμαιναν πολλά… Όχι, δεν πήγε το ταλέντο κι έπεσε σε μια γενιά. Όχι, δεν ήταν περισσότεροι ικανοί εκείνοι οι άνθρωποι. Αυτό που τους ξεχώρισε ήταν η αγάπη γιατί που έκαναν, το δόσιμο…
Σήμερα ακούω ότι θίασοι προετοιμάζονται για την Επίδαυρο- όχι όλοι, προς Θεού- τσάτρα πάτρα. Κι όχι δεν είναι το κόλλημα η Επίδαυρος, αλλά τα έργα που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Το αρχαίο δράμα δεν είναι απλή υπόθεση, λυπάμαι. Γίνονται λοιπόν πρόβες χωρίς όλους τους ηθοποιούς, γιατί έχουν κι άλλες δουλειές, καλέ, οι άνθρωποι. Επίσης πολλάκις και χωρίς τον σκηνοθέτη, γιατί κι αυτός έχει τα θέματά του.
Δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική πραγαματικά. Όλοι θέλουν να πάνε στην Επίδαυρο, κι όταν τους δίνεται η δυνατότητα και τα χρήματα- έστω όχι όσα τους αναλογούν για τον κόπο τους, αλλά αλήθεια ποιανού ο κόπος πληρώνεται σήμερα;- έτσι συμπεριφέρονται;
Οι παλιοί δεν ήταν τίποτα μαγικά πλάσματα, ήταν άνθρωποι που σέβονταν αυτό που έκαναν και δίνονταν σε αυτό με όλη τους την ψυχή. Γι’ αυτό η ιστορία τους δικαίωσε. Με αυτές τις καινούργιεςπρακτικές, πιστεύει κάποιος ότι θα κάνει μια καλή παράσταση; Δηλαδή οι άλλοι που έδιναν ώρες και ιδρώτα ήταν ηλίθιοι, αν μπορούν τα πράγματα μπορούν να γίνουν μεταξύ τυρού και αχλαδίου;
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015
Νατάσσα Χανιώτη