Χωρίς να έχω αυτοχρηστεί η μόνιμη υπερασπίστρια αδιαφιλονίκητων
ποιητών και συγγραφέων (βλέπε περίπτωση Μπρεχτ που τον βρίσκω μεγάλο εγκέφαλο με προφητικό μεγαλείο. Εξαιρετικός παρατηρητής του κόσμου μέσα στον κόσμο ), είναι αναγκαίο να ξαναπώ ότι όποιος αγωνίζεται να διαφοροποιηθεί δίπλα σε αντικειμενικότητες, όποιος πασχίζει να βρει αδυναμίες, όποιος δανείζεται τη γλώσσα της συστημικής, της τσάτσικης τηλεόρασης για να πει στον κόσμο ότι κείμενα σαν την «Αγία Ιωάννα» είναι «το λιγότερο παρωχημένα» είναι το λιγότερο καταγέλαστος. Ό,τι και να λέγεται, ό,τι και να γράφεται το Ακροπόλ γεμίζει και σείεται. Γιατί το παραμύθι το ξέρουν και οι πέτρες πια. Εσείς που βιαστήκατε να πείτε τον Μπρεχτ παρωχημένο, έχετε ήδη πει τον τιμονιέρη πρωθυπουργό (μας) σωτήρα. Οπότε τι να λέμε τώρα..
Χρύσα Φωτοπούλου