Στην ψαραγορά του Τόκιο, μακρυά από το Σετσουάν, πάνω από τα πτώματα φρέσκων τόνων από τα ίδια ματωμένα ραδιενεργά νερά που πλέει το νέο απόκτημα του ιερού στόλου, ένα μπουκάλι της πιο ακριβής σαμπάνιας στον κόσμο, ανοίγει για τα χείλη της νεο-αυτοκράτειρας Θεοδώρας, που ευδοκιμεί ανηλεώς στο Ανάκτορο της Συγγρού. Ο δικηγόρος με το επαρχιώτικο μουστάκι, τηλεφωνεί στην ''Ντόρα'' (έτσι λένε πια, την νεαρή πολυσυζητημένη σκηνοθέτιδα, αλλά και διάσημη...κόρη) στο λόφο του ευνουχισμένου Λυκαβηττού και δίνει διαταγή κατεβάζοντας μια μπουκιά φρεσκοτυλιγμένου sushi.
“Κόψε όλο το παραλήρημα του Γερμανού υπέρ του κομμουνισμού... θέλω φόρμα και όψη που να ταιριάζει στον ήχο του φελλού της σαμπάνιας που πίνω αυτή την ώρα... άντε γιατί θα πέσει η Στέγη να μας πλακώσει...».
Τέλος παραβολής.
ΥΓ... αυτά, (μου είπαν φίλοι μου ηθοποιοί και δημοσιογράφοι, ότι) διαδίδει η νεαρή καλλιτέχνις, προκειμένου να δικαιολογήσει την κατακρεούργηση κάποιου σεσημασμένου ανατρεπτικού Μπ. Μπ.