Στον αντίποδα της εξεζητημένης ομορφιάς
και της ποιοτικής ποσότητας που έχει αυτή η πόλη να επιδείξει υπάρχει –πώς να το κάνουμε- το βαρίδι του εισιτηρίου. Ναι, το ξέρω. Το έχουμε ξαναπεί. Και έχουμε επίσης πει ότι σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει μέριμνα για τους ανθρώπους που οι οικονομικές τους δυνατότητές φτάνουν μόνο μέχρι το κατώφλι της εξώπορτας. Ναι, ναι να σε προλάβω πριν με ρωτήσεις «Και τόσοι θίασοι πολυπληθείς, ακούραστοι και σκληροτράχηλοι πώς θα ζήσουν»; Άκου λοιπόν. Στην Ευρώπη τα Μέγαρα και γενικά οι μεγάλοι πολυχώροι πολιτισμού έχουν θεσπίσει το «Εισιτήριο όρθιων» που κοστίζει 2 ευρώ, ας πούμε. Σε κάποιες πόλεις μπορείς να το βρεις και 1 ευρώ. Πληρώνεις και πας και κατακλύζεις τους πίσω-πίσω χώρους, στέκεσαι όρθιος και απολαμβάνεις. Γιατί και εσύ ψυχή έχεις. Και είναι –ήμαρτον- κρίμα τέτοιοι χώροι να γεμίζουν μονάχα από τους προνομιούχους μεγαλούτσικους κυρίους και τις νηφάλιες μεγαλούτσικες κυρίες. Και τα κορίτσια και τα αγόρια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να μένουν στην απ’ έξω. Στην Ελλάδα μια τόσο πρωτοποριακή κίνηση, μια κίνηση που σίγουρα φέρνει την πιο αποτελεσματική κινητικότητα έχει –εννοείται- θαφτεί και «τσιμουδιά» και στην «Ελλάδα είμαστε» και ελιτισμός και πεπατημένη. Βαρεθήκαμε. Μην αδικήσω όμως τους αρκετούς ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου που έχουν προτείνει κάτι τέτοιο και εδώ. Φωνή βοώντος όμως. Κύριοι ενός άλλου πολιτισμού, δια-σκεδάστε μεταξύ σας. Εμείς πάμε προς Ζωή μεριά. Μην πέσετε στην ανάγκη μας μόνο.
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ