Λαμπρά σκηνικά που κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά,
κοστούμια υπέροχα ολόιδια με εκείνα που βλέπουμε σε πλάνα της εποχής εκείνης, σε παλιά περιοδικά και διαφημίσεις. Δεν ντύνονταν έτσι όλοι όμως, ε; Δε νομίζω στο ασπρόμαυρο όνειρο, αυτοί που ψέλλιζαν «αχ να ‘ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο» να είχαν και την ανάλαφρη διαθεσούλα που κατέγραψε κατόπιν έρευνας ο κ.Πυριόχος. Τέλος πάντων. Φριχτά κείμενα, ελλειπή και πρόχειρα, ειδικά στα σημεία που έπρεπε να τοποθετηθεί και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Σχολιάκια φτηνού χωρατατζή για τον εμφύλιο του 1946-1949, τη μεταπολεμική περίοδο, τη δεκαετία του ’60. Βέβαια, δεν ήταν αυτό ακριβώς το στοιχείο του, όταν κανιβάλιζε το σύμπαν ως γραφικός πανελίστας ιερειών του κοινωνικού σχολιασμού τύπου Βάσιας Λόη, Φαίης Σκορδά και Σταματίνας Τσιμτσιλή..Χιλιομασημένες αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα και προβλέψιμες παραλείψεις (η επιστημονική έρευνα είναι χρονοβόρα και απαιτητική καλέ μου, δεν είναι διάλογος με τον Γιάννη Γαλάτη για το ''Ασπρονήσι''..). Συσχετισμοί με το σήμερα δεν προέκυπταν, αλλά καταδεικνύονταν ολοφάνερα για να καταλάβει το κοινό, για να μη χαωθεί το κοινό. Και χαχαχα οι πρωταγωνιστές που μέσα από τους «πρωτότυπους αυτοσχεδιασμούς τους» δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Δεν προέκυπταν ούτε αυτά. Καταδεικνύονταν. Δεν κατάλαβα προς τι όλη αυτή η φασαρία. Δεν κατάλαβα τι θέλουν να πουν στον κόσμο. Αναρωτιέμαι πώς θα γεμίσει αυτό το μεγαθήριο όσο τραβήξει αυτό το πράγμα. Εγώ σε αχταρμάδες δεν ξαναπατώ και στους θεαματολάγνους, τους θορυβώδεις και ανάλαφρους περαστικούς της Τέχνης θα βγάζω τη γλώσσα μου. Ό,τι και να γίνει.
ΥΓ Ο Αντώνης Λουδάρος είναι πολύ καλός στην παρενδυσία. Κάνει τη γυναίκα όχι χαζά, αλλά με χιούμορ και αυτοσυγκράτηση. Σε σημείο που γέλασα, όταν τον έβλεπα να συφοριάζεται δύο μέτρα άντρας. Η Τάνια Τρύπη με όλες τις δυνάμεις να λειτουργούν υπέρ της. Όλα τα χόρεψε, όλα τα τραγούδησε. Και ήταν υπέροχη. Πολύ καλός κι ο Μέμος Μπεγνής.