Κάποιοι μίλησαν και για «μάθημα επιθεώρησης». Σταυροκοπιέμαι. Κάποιος κρώζει με τον ίδιο ήχο που κρώζουν όσοι μιμούνται, σκέφτομαι. Αστεία για να γελάς ανάποδα, μουσική-σωσίβιο, διάλογοι ντεμοντέ τηλεόρασης, αυτοσχεδιασμοί γοήτρου, ιστορικές ανακρίβειες, επιπόλαιες συρραφές εικόνων και πληροφοριών και απροκάλυπτες αντιγραφές. Ξεπατίκωσε ό, τι μπορούσε και το κότσαρε στο υπερμέγεθες θέαμα της ασυνεννοησίας και της ελαφρότητας. Κύκλοι του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, μιλούν για ξεπατικώματα από τον κύριο A. Π. παράστασης του Γ. Καλατζόπουλου με το ίδιο θέμα, πέρυσι στο ΚΘΒΕ. Κανονικά και χωρίς η κλεψιά να κόβεται και να ράβεται. Όσοι έχουν δει την παράσταση της Θεσσαλονίκης θα το καταλάβουν. Μέσα στον πανικό της τελευταίας στιγμής- γιατί για τελευταία στιγμή πρόκειται και για κάτι στο ενδιάμεσο μπας και κλείσει η σεζόν χωρίς μοιρολατρικά κλάματα- ο «συγγραφιάς» ανέτρεξε στους καλά πληροφορημένους σκηνοθέτες, συγγραφείς και ηθοποιούς για να γίνει η τεράστια χαραμάδα της δικής του παράστασης σχισμή, υποτίθεται. Αμ δε! Όταν είσαι λιγουλάκι καλός σε όλα, λιγουλάκι καλός θα είσαι και στην αντιγραφή. Και το ταλαιπωρημένο κοινό που ακούει επιθεώρηση και πάει το μυαλό του στα χοντροκομμένα αστεία και στο βεβιασμένο χάχανο, δε θα το βοηθήσεις.
Επιθεώρηση σημαίνει εξοικείωση και δημιουργία μιας κοινής εννοιολογικής γέφυρας με το κοινό. Επιθεώρηση δεν είναι το ακραιφνές σουξουμού των πρωταγωνιστών την ώρα του αυτοσχεδιασμού, δεν είναι το «Να, λαέ ένα μήλο». Είναι η ευφυής σύνοψη, η αφαιρετική επικοινωνία, η άμεση εγρήγορση και το γέλιο που προκύπτει από το «ναι, ρε έτσι είναι». Δεν έχω κάτι άλλο να πω μόνο ότι η ρετσινιά της κακής τηλεόρασης δύσκολα ξεπλένεται και επίσης πριν υποδυθείς το δάσκαλο παίξε έστω και άγαρμπα το ρόλο του μαθητή. Θα σε βοηθήσει να καταρρίψεις την ιδεατή σου εικόνα.