«Πρέπει να σταματήσετε να παίζετε Μπρεχτ και να δώσετε φωνή
στους νέους Έλληνες να γράψουν έργα ναι μεν πιο εύθραυστα, αλλά πλησιέστερα στη σημερινή κατάσταση. Το θέατρο σήμερα πρέπει να εκφράζει την αντίσταση των νέων» είπε σε συνέντευξή του ο Γάλλος συγγραφέας Ενζό Κορμάν ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του έργου του «Η θύελλα επιμένει» στο Ι.ΜΚ. Κατανοώ το υπερβολικό σχήμα λόγου. Σους στριμωγμένους καιρούς είναι αναμενόμενη η ύπαρξη νέων ταλέντων. Σίγουρα. Αλλά, αν ήταν να είχε γίνει, δε θα ‘χε γίνει; Ξέρετε και εσείς, αναγνώστες αγαπητοί, ότι ο Μπρεχτ δεν έχει ανάγκη μία ακόμη σθεναρή υποστήριξή μου. Απορούσα και τώρα απορώ με ένταση για τα άκρα που δημιουργεί η περίπτωσή του στους ομότεχνούς του. Γιατί να σταματήσουμε; Και γιατί η φωνή των νέων συγγραφέων να δυσκολεύεται να βγει, όταν σε παράλληλο χρόνο παίζονται έργα του Μπρεχτ; Γιατί είναι παιδεμένος ο χαρακτηρισμός «επίκαιρος» στον Μπρεχτ; Γιατί είναι κουβάρι όλα στο μυαλό μας; Γιατί δε δέχονται εύκολα τη δύναμη της κουβέντας του; Γιατί ανατριχιάζει η σύγχρονη διανόηση σαν να πρόκειται για κείμενα και ποιήματα δογματικής διδαχής; Πόσο διαφορετική από την τότε εποχή είναι η σημερινή εποχή; Οι εργασιακές σχέσεις, η κρατική εξουσία, το σύστημα, η αδικία; Πόσο αξιοπρεπής είναι η ζωή μας; Οι αφορμές για νέα γραπτά εννοείται είναι ίδιες. Η κραυγή ίδια. Για να αξιωθούμε αυτές τις νέες φωνές χρειαζόμαστε όλους αυτούς που πρόλαβαν και μίλησαν για έναν καλύτερο κόσμο. Μην ανησυχείτε. Οι νέοι δημιουργοί θα δημιουργήσουν και ας παίζει στο βάθος η όπερα της πεντάρας. Θα δημιουργήσουν. Θα αναγνωριστούν. Και μετά θα τους «παλιώσετε», θα τους πείτε «διδακτικούς» και ξεπερασμένους. Δεν είναι η διαρκής αναζήτηση που σας τρώει την ψυχή, είναι η αδυναμία να υπάρξετε σεμνοί έστω για λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω τι φταίει. Η μεγάλη διαφορά των διαχρονικών και μη διαχρονικών συγγραφέων είναι ότι οι πρώτοι σκέφτονται ενώ βρίσκονται μέσα στον κόσμο. Οι δεύτεροι ξεμένουν από λέξεις έγκλειστοι σε στενόμακρους κόσμους. Και στο υπόλοιπο της ζωής τους γκρινιάζουν…
Χρύσα Φωτοπούλου