«Πώς σου φάνηκε»; «Τηλεοπτικό». Κατάλαβα.
Η παράσταση «Όθων και Ποθούλα» του Άκη Δήμου είναι φτιαγμένη πάνω στις σάχλες της τηλεορασίτσας, τον πανικό του τηλεοπτικού γυρίσματος, πάνω στην καημένη λαικούρα όπως πρωτοδομήθηκε από πεφωτισμένα πολυεργαλεία (βλέπε Λάκη Λ.). . Μεγαλώνει, μεγαλώνει γερές κόπιες ο κύριος Λ. που αντί να ξεπνοούν σε τηλεοπτικούς χώρους και χρόνους μεταφέρονται σε θεατρικές σκηνές ακριβοπουλώντας την ατάκα του τσιτάτου σε ανυποψίαστους αθώους που χάνουν 20ευρα τα σαββατόβραδα. «Όθων και Ποθούλα» χωρίς κείμενο. Χωρίς κουβέντες που να αξίζουν μοιρασιά και υποστήριξη. Με φίρμες για την κάλυψη( Φασουλής, Φιλιππίδου) σε θέατρο στο κέντρο της Αθήνας για να μην αναθεματίσεις την απόσταση, με έπαρση και χειρίσιμο- υποτίθεται- κοινό, με τσιρίδες, κλισέ στη νιοστή και την κρίση σε όλες τις πτώσεις σε ενικό και πληθυντικό. Α και έναν ημίγυμνο αντάρτη (χάος) με σώμα γυμναστηρίου μπας και τουμπαριστεί η μεσόκοπη τυχαία κυρία της πρώτης σειράς και έρθει καπάκι με καμιά φίλη της επίσης μεσόκοπη και επίσης πικραμένη. Η Αθήνα την άνοιξη είναι σαν ρώσικη ματριόσκα , αν την ανοίξεις θα γεμίσει ο κόσμος εκπλήξεις. Άσε τα κουρασμένα παλικάρια και τρέχα προς τα εκεί που ο κόσμος αγαπιέται και δημιουργεί με αυταπάρνηση και όνειρο.
Χρύσα Φωτοπούλου