Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να λείπει από το θεατρικό πλάνο, αυτήν τη στιγμή, θα σου απαντούσα απλά «οι χαζομάρες». Καμία άλλη λέξη δε με καλύπτει όσο αυτή. Οι χαζομάρες. Μ ενοχλεί που επιβάλλεται με το σίστριγκλο της διαφήμισης μια παράσταση, με πυρήνα την κουβεντούλα που «μαίνεται» στις ιδιωτικές και δημόσιες συναναστροφές υστερικών και κατακαημένων. Αναφέρομαι σε κάτι ελληνικές κωμωδίες για γάμους και βαφτίσια, με πρωταγωνιστές τηλεστάρ της εποχής -που βεβαίως σπάνε ταμεία, όπου παρουσιάζονται- και υποτίθεται πως παραπέμπουν στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Παραπλάνηση. Για να πάει αυτόματα το μυαλό του εν δυνάμει εμψυχωμένου θεατή στην αξιοσέβαστη μεριά του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι και το επίθετο «χρυσή» που κάνει ντόρο.
Για να μην πάει με τίποτα ο νους του στα χιλιάδες χαζά δάκρυα που χύθηκαν με φόντο ιστοριούλες της πλάκας και του τεχνητού ρομάτζου. Για να μην πάει το μυαλό του με τίποτα στις κλοουνίστικες φιγούρες με φόντο τα μίζερα, ασπρόμαυρα σαββατόβραδα (με ασετιλίνη). Λες και η πλειοψηφία ήταν ταινιάρες σαν την (αγαπημένη μου) κυρία Κοκοβίκου. Είχε σαβούρα το κινηματογραφικό παρελθόν μας να φάνε και οι κότες. Και κάποιοι από το τηλεοπτικό παρόν μας, τη μιμούνται με τεράστια επιτυχία.