Καρφίτσα δεν πέφτει στο ογκώδες Μπάντμιντον.
Τις μέρες που ο αλαλάζων θίασος επί σκηνής μνημονεύει σταμπαρισμένες στιγμές της ελληνικής επιθεώρησης. Η πρόζα είναι κατά 95% «πνευματικό θρέμμα» του Πυριόχου και κατά 5% κακός αυτοσχεδιασμός των χαρωπών ανθρώπων που ξεβιδώνονται σε μια προσπάθεια να ειπωθεί με «σθένος» ότι το παρελθόν ήταν παρά τις αντιξοότητες «γαμάτο». Το ασπρόμαυρο παρελθόν έτσι όπως «κατόπιν έρευνας» καταγράφηκε εντέχνως με περίτρανα δείγματα επιστημονικού κόπου από αυτόν που ανέφερα πιο πάνω. Πού απευθύνεται η γιορτή αυτή; Ποιοι πληρώνουν και στρογγυλοκάθονται στα αμέτρητα καθίσματα του Μπάντμιντον; Οι ίδιοι που ευθύνονται για την χρονική παράταση των Δαιμόνων. Ναι. Οι ίδιοι που περιχαρακώνουν τα «είδωλα» και τα στέλνουν στα σύννεφα της ματαιοδοξίας με όχημα το απόλυτο «τίποτα».
Το ξέρουν και τα παιδιά ακόμη και εγώ το έχω ξαναγράψει: Καλή Τέχνη, συγχρονισμένη και αναγκαία είναι αυτή που δημιουργήθηκε για να σου προσφέρει προτάσεις επιβίωσης, δύναμης, ορμής για κάτι καλύτερο. Και δεν είναι υποκειμενικό ζήτημα η καλή τέχνη. Είναι κάτι αντικειμενικό και απόλυτα σαφές. Τόσα χρόνια η κακορίζικη προπαγάνδα που θέλει τον προβληματισμό συνυφασμένο με την κατάθλιψη. Τόσα χρόνια ένα μπλέξιμο εννοιών και ουσίας. Για να καμώνονται τους έντεχνους όλοι οι ταλαίπωροι φωτολάγνοι του «περίπου» και της «σκουπιδογενίκευσης».
Η κρίση είναι γενικευμένη. Άδειοι κουμπαράδες και τρύπιες ψυχές. Αν συγκεντρωθεί ο διασκορπισμένος νους, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τη βγάλουμε καθαρή.
Χρύσα Φωτοπούλου