Χωρίς να με σπρώχνει ένα των καιρών πνεύμα
αντίδρασης και με την άνοιξη να έχει λειτουργικά κάνει τη δουλειά της ( είμαι πιο καρτερική και χωρίς περιορισμούς στη γκάμα της αρεσκείας) θέλω να πω, να γράψω ότι οι διαβόητοι για τους μύστες, περιβόητοι για τους δύσπιστους αεικίνητους «Δαίμονες» εκτός από την ακριβοθώρητη προσέγγιση και το ανεπίκαιρο σέρνουν και «αγκαθάκια» που ο κουρνιαχτός του θορύβου δεν επιτρέπει τη θέασή τους πόσω μάλλον την ακρόασή τους. Η πρωταγωνίστρια παρά τα 22 έτη που πέρασαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα εκτός από την κραυγαλέα νεότητα διατήρησε σε αξιοπρεπή επίπεδα και τα κελαϊδίσματα της.
Έτσι αναπόφευκτα είναι μια Ροζάνα που μπορείς να της χαρίσεις τιμής ένεκεν ένα χειροκρότημα ελαφρά συνεσταλμένο. Οι νεότεροι όμως συνακόλουθοί της (Βλέπε Παπούλια και Πετράκης) δεν κατάφεραν να «κλέψουν» λίγο από το φως των αναρίθμητων προβολέων. Θες από υπερεκτίμηση δυνάμεων ( Ο Πετράκης είναι πιο υποφερτός τελικά στα άσματα παρά στην πρόζα), θες γιατί τα κύτταρα φώναξαν « Ελευθερία ή Θάνατος» (Χορεύτρια, ηθοποιός, τραγουδίστρια. Η Εβελίνα Παπούλια πρέπει να επιλέγει κάθε φορά την εστίαση. Όχι όλα μαζί. Το τραγούδι της βγήκε στην προκείμενη «σαν παράλυτη γκρίνια».) δεν ξέρω. Η σκόνη της λήθης και όλα μοιάζουν πλασμένα από τους θεούς. Ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι τηλεθεατές. Ευτυχώς; Λες και είναι εύκολο το «μακριά» να γίνει «κοντά» και ο θεατής δρων πρόσωπο.
Χρύσα Φωτοπούλου