Δεν ξέρω ειλικρινά, αν θέλω να πω
«καλωσόρισες καλοκαίρι». Κάθε φορά που πάω να χαρώ για κάτι καταρρέει στο ίδιο ύψος κάτι άλλο. Υγιείς νέοι με τον κόσμο στις τσέπες τους, άρρωστοι νέοι με σωληνάκια και λευκές μπλούζες. Αιτία η γνωστή. «Μας έφαγε το άγχος». Θα πάμε Επίδαυρο στις 9 Αυγούστου. Τραχίνιες. Θα είναι στον Χορό και η Ιωάννα, η διπλανή στο θρανίο, παλιά. Ίδιο μήνα γεννημένη, ίδια χρονιά. Εγκαινιάζεται το θέατρο στην Αρχαία Μεσσήνη. 4 Αυγούστου. Την ίδια μέρα γιορτάζουν με κανονικό πανηγύρι τον εξαϋλωμένο Μεταξά τους οι Χρυσαυγίτες. Η Α. θα παίξει σε μια ταινία μικρού μήκους, ο Γ. είναι άνεργος. Τρίτη χρονιά. Ο Β. θα είναι φαντάρος τον Νοέμβρη. Αναθεματίζει τον χαμένο χρόνο. Κόπηκαν και άλλο οι μισθοί. Καθηγητές στο στόχαστρο. Μαθητές διαβάζουν, σε άλλο κόσμο. Άλλοι λένε καλά να πάθουμε, άλλοι ξέρουν πως για τη φρίκη δε φταίμε όλοι. Κινητοποίηση σήμερα. Φύλλα πορείας στους καθηγητές. Ο Άδωνης, ένας άστατος σπαστικός σαραντάρης, ο μαεστροσύζυγος θέλει να φτιάξει μια κανονική Ελλάδα. Τρομάζω, τρέμω, ανατριχιάζω. Φοβάμαι μην ακούσω ερπύστριες να τρίζουν ένα πρωί. Τιμής ένεκεν. Στην κανονική Ελλάδα του Άδωνη Γεωργιάδη δε θέλω να υπάρχω. Γιατί δε θα έχει τίποτα. Ούτε καν ανθρώπους. Γι’ αυτό θα ξυπνήσω φθινόπωρο. Να μη ζήσω την κατάρρευση όταν έξω παράλληλα «βουνά και κάμποι, δέντρα, νερά, γιορτάζουν πάλι καθώς προβάλλει το καλοκαίρι θεού χαρά».
Χρύσα Φωτοπούλου