Διάβαζα μια Κυριακή , ενώ περίμενα τον Ν.
σε ένα καφέ στο Μετς, μια συνέντευξη ενός ανθρώπου που αρκετός κόσμος τον θαυμάζει και τον επαινεί για την περιφερόμενη τρέλα του και το αδύνατο που το κάνει δυνατό και στα μέτρα της ανθρωπότητας. Κάπου μεταξύ μετριοπάθειας, υπερεγώ και αυτοθαυμασμού είπε ότι όλα καλοχωνεύονται στο χωνευτήρι, όλα χρειάζονται, ενώ υπερθεμάτιζε με γενικεύσεις και απολυτότητες ενώνοντας άκρα, μιλώντας για πνευματικότητα και αναγκαία ελαφρότητα, για αταίριαστα κομμάτια που κρέμονται σαν μουτζούρα.
Σαν ανακατωμένος καμβάς. Δε συμφωνώ μαζί σου, υπέρλαμπρε, ευρέως αποδεκτέ άνθρωπε. Όλα υπάρχουν για να μπορεί ο άνθρωπος να διαλέξει αφού σκεφτεί. Η ολοκλήρωση δεν είναι αποτέλεσμα της καταβρόχθισής τους. Τα σκουπίδια έχουν συγκεκριμένη θέση. Επίτρεψέ μου «σκουπίδια» είναι όλα αυτά που προέρχονται από ανόητους και καταλήγουν σε παθητικά αναπνέοντες πολίτες. Αυτός που αποφάσισε ότι θα ζει παράλληλα με την σκέψη του δεν χρειάζεται καμία κακοφωνία. Νομίζω ότι πια γελάμε με την ανάλαφρη διάθεση της κιτς αμφικουλτούρας. Τώρα μιλάμε για ανόθευτα πράγματα. Με σαφείς δείκτες για να μην μπερδεύεται ο κόσμος. Δεν έχω πάει ποτέ σε σκυλάδικο. Από άποψη που δεν νερώνω με τίποτα.
Χρύσα Φωτοπούλου