Δηθενίλα, εναλλακτικίλα, αρρωστίλα, πεθαμενίλα και άλλα ωραία σε -ίλα πετούν οι φίλοι μου όταν συναντούν ανθρώπους που "φορούν κονκάρδα με τη σήμανση έν-τεχνος *μέσα στην τέχνη* ". Τώρα είμαι και εγώ που φτιάχνω λεξούλες από την αρχή μαζί τους για να συνοψίσω την βιασμένη αυτοεγκατάσταση των ανθρώπων στο σύμπαν της σφιγμένης διαφορετικότητας.
Σε απλό λακριντί ο δήθεν δεν ξαποσταίνει ούτε το καλοκαίρι. Στον άγιο τόπο που ξεκουραζόμαστε όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Εκεί που κοιτάμε αμέριμνοι και μουγκοί τη θάλασσα σμήνη από "ρόλους" μας κουράζουν και λέμε "μα καλά τι παίρνουν οι τύποι για να σέρνουν το αναλόγιο ακόμη και στην επιβεβλημένη ραστώνη του γαϊδουροκαλόκαιρου". Επώνυμοι -για να μιλήσω στη γλώσσα της ανεμίζουσας φυλλάδας- ηθοποιοί (οι της μουσικής είναι πιο άγαρμποι) κάνουν σαν χαζοί την ώρα που όλοι εμείς με τα μικρά μας ονόματα βγάζουμε στη λιάστρα τον ένα και μοναδικό ελαττωματικό και απαζάρευτο εαυτό μας.
Δεν είμαστε άγιοι, αλλά αυτή τη διαολιά να είμαστε πάντα κάτι άλλο δεν σκεφτήκαμε ποτέ να την κάνουμε πράξη. Πρώτον για να μη χάσουμε τους φίλους μας και δεύτερον.. δεν ξέρω, αλλά σίγουρα υπάρχει και δεύτερος λόγος.