Υπάρχει ένα ελευθεριακό χούι
που είναι ίδιον των πνευματικά καρδαμωμένων και έχει να κάνει με τις μεγαλες φωσφοριζέ ταμπέλες που με "βία" κρεμούν εδώ και εκεί για να μπορέσει να διαμορφωθεί μια ανθρώπινη κοιλάδα με κατηγορίες αντί μοναδικών προσωπικοτήτων. Για διευκόλυνση; Δεν ξέρω. Βγάζουν το άχτι τους στη θεωρητικολογία βάζοντας φορτισμένα επίθετα ή ουσιαστικά στη σειρά.
Ο αναλυτικός τύπος, αυτός που δεν ξαποσταίνει, που τρώγεται αγκομαχώντας να τα πει όλα ζει με την ψευδαίσθηση ότι η ευφυία του κερδίζει πόντους, ότι ανιχνεύει αυτά που δεν πιάνει το μέσο μάτι. Και βρίζει, βρίζει, βρίζει. Και ταμπέλες αβέρτα. Η κοινωνία των σημαδεμένων. Εδώ οι ακριβείς ταμπέλες από τους ειδικούς! Για να γίνω ξεκάθαρη δε θίγω την αντίθετη γνώμη, θίγω την ευκολία της κακίας. Την ευκολία του χαρακτηρισμού. Το κόμπλεξ της διαφοροποίησης από μια ξένη περιοχή που πρέπει να γεμίσει νάρκες. Υπάρχει ένα σύνθημα σε πολλούς τοίχους. Δύο λέξεις. "Αγάπη, ρε"! Να ησυχάσουμε μέσα μας για να εμπνευστούμε και να χαρούμε με το τίποτα. Μ' ένα όνειρο που δε μας κάθεται, αλλά επιμένει να υπάρχει, ας πούμε..
Χρύσα Φωτοπούλου