"Πάλι τα ίδια" είπα, όταν διάβασα την είδηση ότι η Δ. Νομικού θα υποδυθεί την Ωραία Ελένη στη σκηνή του Παλλάς. Διάβασα και ένα μικρό (εύστοχο) κείμενο που με βρήκε σύμφωνη ως προς το ότι οι ωραίες που ικανοποίησαν την πρώτη φιλοδοξία τους να γίνουν ένα πασίγνωστο μουτράκι (πιστές στην απληστία που χαρακτηρίζει το είδος) μπήκαν από την καμινάδα σαν κεραμιδόγατες στο πρώτο θέατρο που βρήκαν στο δρόμο τους.
Και τι ωραία μαλλιά, ποιο κομμωτριάκι είναι το άλτερ έγκο σου; Και τι ωραίο κορμί, θα γίνω σαν εσένα. Να βρω χρόνο μόνο γι' αυτόν τον κάματο που σμιλεύει το άχαρο σώμα της πραγματικότητας. Μια καθαγιασμένη ύπαρξη από αθροισμένα θαύματα. Και η παράσταση πολλά υποσχόμενη. Θα λαλούν τα δελτία τύπου με το γραφικό τους λαχάνιασμα. Επίθετα και μετοχές. Κάποια παλιά συνταγή που τώρα ξέπεσε στο κενό του ανεπίκαιρου. Και σκούξιμο και χαρές γιατί η παράσταση είναι στημένη απ' άκρη σ' άκρη από "φωτογραφίσιμους". Τη λέξη την έμαθα πριν 2 μήνες. Εμπεριέχει την ίδια χυδαιότητα και το ίδιο φτύσιμο με τις λέξεις "χρήσιμος", "βιώσιμος", "γαμήσιμος".
Θα περιμένω την κατάρρευση των λέξεων φρενιασμένα όπως περιμένω την κατάρρευση ενός καχεκτικού κόσμου που συντηρείται με κάτι βρωμοκαλώδια στην εντατική.
Αλλά ξεκίνησα να γράψω κάτι για να κάνουμε πλάκα επειδή σήμερα είμαι λιγότερο θυμωμένη από κάθε άλλη φορά.
Αλλά θύμωσα. Πάλι..