Το μυαλό μου έχει πρόβλημα σύλληψης κάποιες φορές.
Μάλλον ανθίσταται και ετεροπροσδιορίζεται, αυτό είναι. Δεν μπορώ να συμμεριστώ το δεύτερο επίπεδο ζωής που πλακώνει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να κάνουν την ευαισθησία (πεποιημένη ή όντως υπαρκτή) τους τέχνη. Εξηγούμαι: Όταν ο χώρος είναι γεμάτος σπαθιά- εξαιρετικά ακονισμένα- και δεν έχει νόημα η ζωή όσο η επικράτηση του ενός έναντι των άλλων (οι οποίοι άλλοι πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε έρποντα ημιλιπόθυμα ή πτώματα) τότε τι νόημα έχει όλος αυτός ο αγώνας για πνευματική κινητοποίηση της ανθρωπότητας; Θα μου πεις ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει όποιο πρόσωπο του κάνει κέφι και είναι κοντά στην αλήθεια του. Ναι, αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα δεν πείθεις κανένα και σου γυρνά την πλάτη και η ζωή. Μην είσαι μ΄αυτό το κουραστικό θνησιγενές χαμόγελο και μ’ αυτή τη ματαιόδοξη αγωνία. Θα φθαρείς. Ο κακός κόσμος είναι φτιαγμένος από εκατομμύρια κακούς κόσμους. Θα αλλάξει, αν ξεκουράσουμε τα χέρια μας, το μυαλό και το σώμα μας που δεν έχει μάθει άλλη στάση παρά μόνο αυτή της επίθεσης. Να χαίρεσαι και να αγαπάς. Ειδικά εσύ που κάνεις θέατρο!
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ