Υπάρχει και η πλευρά εκείνη στο θέατρο που θέλει να σχολιάσει, να αντιταχθεί, να πει
κάτι άλλο, να πει κάτι που δεν έχει πει κανείς ως τώρα. Το καταλαβαίνω, αλλά το κάτι άλλο δεν είναι η κοινή γλώσσα μιας μικρής κάστας που αντιλαμβάνεται μεν τον κόσμο ως απαίσια εικόνα ενός μαυροφορεμένου κάτω κόσμου, δεν προτείνει δε όμως τίποτα. Θα έρθουν και άλλοι εκτός κάστας, θα πουν «χμ..δεν είναι ακριβώς έτσι», θα φύγουν μουδιασμένοι, δε θα ξανάρθουν, θα το πάρει το ποτάμι αυτό που είδαν και εσείς, εργάτες του θεάτρου, θα μένετε να «συνομιλείτε» με ένα κοινό που ψάχνει την κραυγαλέα διαφορετική πράξη, αλλά μέχρι εκεί. Είναι πιο απλά τα πράγματα. Και οι λύσεις απλές. Και ο κόσμος για να αλλάξει θέλει τη συμμετοχή και αυτών που μιλούν απλή, ευαίσθητη γλώσσα και βλέπουν μέσα στο θόρυβο της κακοφωνίας έναν ήλιο να ετοιμάζει το άρμα του. Δεν είναι όλα μαύρα. Μια πρόταση περιμένουμε, μετά την εκκωφαντική απογύμνωση της πραγματικότητας. Μια προτασούλα να την αφήσετε ταπεινά και να αποχωρήσετε. Σκοτείνιασε η ψυχή μας…
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ