Κόσμος πάει και έρχεται. Μια διαδοχή εικόνων, αλλά μόνο εικόνων. Μαζεμένες αποχωρήσεις, επιστολές, αλλαγές με ή χωρίς διευκρίνιση, ρεπερτόριο (σε γενικές γραμμές) σαν να καρφωθήκαμε στις δεκαετίες της γραφικής παθητικότητας. Εθνικό Θέατρο. Εθνικό που ό,τι και να κάνεις αν είσαι εντός στα συγχωρεί μια ανώτερη δύναμη. Σαν να πέφτουν από τις οροφές συγχωροχάρτια και δεν τρέχει τίποτα. Πολλή φασαρία, πολλή φλυαρία. Κουβέντες ανθρώπων που εκβιάζουν την αποδοχή του τεράστιου ήθους τους. Λένε ό,τι θέλουν και στο τέλος μοστράρουν το αμόλυντο παρελθόν τους και την μοναδική τους ικανότητα να επιβιώσουν γιατί απλά είχαν..το χάρισμα.
Το Εθνικό ταξιδεύει με πλοίο, το Εθνικό μειώνει τα εισιτήρια, το Εθνικό προκηρύσσει διαγωνισμούς, το Εθνικό είναι εδώ και ενωμένο και δυνατό. Και με τόσες πληροφορίες που φεύγουν άτακτα σαν σφαίρες καθημερινά το ότι δε θα γίνει τελικά ο "Ερωτόκριτος" που είχε προγραμματιστεί για το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία Χατζάκη περνάει στα ψιλά γράμματα. Είναι πολλά τα σκοτεινά σημεία και δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από την "ανάληψη του τίτλου". Αναρωτιέμαι σαν να ζω σε άλλο πλανήτη: γιατί αργούμε ρε παιδιά ακόμη και αν τα γεγονότα ξεπερνούν σε ακρίβεια τα μαθηματικά; Το οφθαλμοφανές οφείλεται στο ότι πάλιωσαν όλα τα μέσα έκφρασης της βουλιμικής αρπαγής και της ξεφτίλας. Και μεις σε παραδειγματική φάση ανοσίας.