Ο Χ. Χατζηπαναγιώτης σε τηλεοπτική εκπομπή αποκάλυψε ότι την εποχή των "Εγκλημάτων" έπαιζε με την ίδια παρέα και στο θέατρο. Πιο "μαζί" πεθαίνεις. Οκ. Παρακάτω. Το παρακάτω είναι ότι οι πρωταγωνιστές ήταν τσακωμένοι, μαλωμένοι, ψυχραμένοι, δε μιλιόντουσαν, παρασκήνιο και μούγκα και η απαξίωση της πλάτης. Στη σκηνή βέβαια, όλα μέλι γάλα. "Πώς είναι να παίζεις τσακωμένος; " ρωτήθηκε ο Χ. Χατζηπαναγιώτης. "Μεγάλη άσκηση", απάντησε, χαμογελώντας με νόημα.
Γκρινιάρικα παιδιά, οξύθυμα. Πιο πολύ διαρκεί στο χώρο, το ξεφύσημα, από την βαθιά αναπνοή. "Μεγάλη άσκηση", δίκιο έχει, ο πολύ καλός ηθοποιός. (Ιδιαίτερα όταν ο μαέστρος του..σκοτωμένου θίασου, είναι η Μάτζικα ντε Σπελ, αυτοπροσώπως.). Ευρύχωρες ψυχές, όμως όλοι οι υπόλοιποι, αφού πρέπει ν αντέχουν και να υπομένουν. Γερά στομάχια. Εδώ, μια φάτσα σου την σπάει, την παίρνει το μάτι σου και αμέσως ξεκινάει το ανακάτεμα. Φαντάζεσαι να περνάς τις 20 από τις 24 ώρες της μέρας, μέσα σε ομάδα με προδιάθεση σιχτιρίσματος και αποφασισμένος να μην πεις ούτε κοινοτοπίες του τύπου "ωραίος καιρός σήμερα".
Τα στραβά, θα μου πεις, υπάρχουν παντού. Έχω όμως την εντύπωση, ίσως και να' ναι και απολυτότητα της ντεμί ψυχραιμίας μου, ότι αυτή η υπερβολή στα τοξικά συναισθήματα και οι δυσοίωνοι αρχηγίσκοι με τα διπλά πρόσωπα , είναι στοιχείο του χώρου που σέρνει πίσω του το επίθετο καλλιτεχνικός. Γιατί πολλοί νομίζουν, ότι αυτή η "αλλαφροίσκιωτη" ιδιότητα, είναι αρκετή για να "κόβονται" συγχωροχάρτια αβέρτα.