"Πώς περνάς;"Δύσκολα". "Δε δουλεύεις αυτόν το καιρό;". "Δουλεύω ρε συ, μια χαρά, αλλά βασανίζομαι". Αοριστίες με έναν φίλο ηθοποιό γιατί βιαζόμαστε.
Πώς βασανίζεται ένας ηθοποιός που δε μένει εκτός ούτε χειμώνα ούτε καλοκαίρι; αναρωτιόμουν.
Μην αναρωτιέσαι μου λέει αυστηρά η Η. Πάρα πολλοί σκηνοθέτες εχουν "νομιμοποιήσει" τα βασανιστήρια, πάρα πολλοί σκηνοθέτες βολεύονται ήσυχα στην υπερβολή του κακού τρόπου. Και όλο αυτό επειδή τα μεγάλα, καλλιτεχνικά βήματα έχουν σαν προυπόθεση, ας πούμε, ο ηθοποιός να φτάσει στο μη περαιτέρω. Να υποφέρει, να υποστεί όλες τις διακυμάνσεις της φωνής του σκηνοθέτη, να βρεθεί αντιμέτωπος με τη "λιγότερη φύση του". Να περνά δηλαδή 10 με 12 ώρες την ημέρα μέσα στην γκρίνια και τον σαδισμό και μετά να θέλει ένα πεντάωρο για να επανέλθουν η καρδιά και οι πνεύμονές του.
Όχι, Η. να μου λείπει. Και αν υπάρχουν άνθρωποι που με τεράστια ευκολία λένε "αυτό, το τάδε είναι η ζωή μου" δε με αφορούν. Δεν είναι ζωή κάτι που τυχαίνει ν' αγαπάς. Η ζωή υπάρχει έτσι και αλλιώς. Και πρέπει να της δίνεις αξία ακόμη και αν δε σου 'χει μείνει το παραμικρό να κρατηθείς (αν νομίζεις ότι είναι αναγκαίο το "παραμικρό" για την ακεραιότητά σου).
Εγώ με φωνές και τους εξουσιολάγνους πολύ κοντά μου δεν έμαθα ποτέ τίποτα.
Φοβάμαι, ταλαιπωρούμαι, θέλω να κλάψω, καταπιέζομαι, δεν καταλαβαίνω, θέλω να φύγω.
-Πώς αντέχεις ρε Η. ;
-Αν αγαπάς κάτι, αντέχεις.
-Διαφωνώ. Το ζητούμενο είναι η χαρά. Θα την ψάχνω παντού και πάντα.
-Λες;
-Λέω.
(Πηγή φωτογραφίας: naftemporiki.gr)