Όταν σου κόβουν κομματάκια το θάρρος, πονάει. Πονάει πολύ, κύριοι. Ο Γ. Ε έγραψε κάτι τις προάλλες που με βρήκε σύμφωνη. Διέκοψε για λίγο την φασαρία, θεούλη μου, ερωτήματα-κεραυνοί: Μπορεί ο τάδε να κατέβει στην Επίδαυρο; Μπορεί η παρατάδε να αναμετρηθεί με το ιερό τέρας χ, με το ιερό τέρας ψ, με το ιερό τέρας ω;
"Ε λοιπόν και μπορούν και είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν."
Ούτε καν τα ίδια τα ιερά τέρατα δε θα ήθελαν να 'χουν στη διάθεσή τους "τόσο χρόνο ιερής κατάληψης" σε έναν τόπο. Υπάρχει κάποια γραπτή συμφωνία; Έχει συμφωνήσει η ιστορία για κάτι τέτοιο; Μια σκουριασμένη συνομοταξία μιλάει για όρια και αποκλεισμούς, για πρέπει και για μεγέθη ασύγκριτα. Και γκρινιάζει και δεν ησυχάζει με τίποτα.
Δεν ξεκινά κανείς με διάθεση να τα ισοπεδώσει όλα. Σας το υπογράφω. Μη φοβάστε. Η διάθεση είναι η ίδια μ' εκείνους που είχαν το παρατσούκλι -τρελοί- πριν γίνουν οι απαράμιλλοι της τελειότητας.
Μα δεν πρέπει να λειτουργήσουν ομαλά και οι έννοιες της αναμόρφωσης, του επαναπροσδιορισμού, του νεωτερισμού, του καινούριου; Μια ζωή να ζητιανεύουμε λίγο χώρο, ντροπιασμένοι εκ των προτέρων ότι και καλά διαπράττουμε ύβρη;
Μπροστά και ας σακατέψουμε τα γόνατά μας, παρά πίσω λιβανίζοντας ημίθεους που ήθελαν να είναι θνητοί. Σαν και εμάς. Απλά.