Όταν υπάρχει εγκατάλειψη, χάνω και την τελευταία ικμάδα δύναμης για να δράσω.
Η εγκατάλειψη είναι το χούι όσων μαίνονται για μια αναπτυξιακή πορεία, άλλου είδους, ενώ όλοι και όλα βρίσκονται στην εντατική. Να σημειωθεί στις πάνω-πάνω γραμμές της ιστορίας ότι στην Ελλάδα κανένας αρμόδιος δεν έχει ευαισθησία που να περισσεύει ώστε να δώσει και στον διπλανό του.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαίδης ανέφερε στην προσωπική του σελίδα στο facebook, προχθές, ότι το σπίτι-Mουσείο του Γιάννη Τσαρούχη, στο Μαρούσι δε λειτουργεί πια και τα εκθέματα του ζωγράφου ίσως μεταφερθούν στο Μουσείο Μπενάκη. Ένας ολόκληρος δήμος αποδέχτηκε πολύ φυσικά τη "ρημαδοποίηση" του χώρου χωρίς να πιάσει κανέναν η παραμικρή αναμπουμπούλα, η αγωνία για το τι θα γίνουν τα έργα αυτού του ανθρώπου.
Απλά και ήσυχα, το χάλι το μαύρο να γίνει κατάσταση. Αν ρίξεις λίγο φως και στα του θεατρικού Μουσείου, μια απ' τα ίδια. Κατσαρίδες και ποντικάκια στο υγρό υπόγειο της Ακαδημίας. Και ας πάει στην ευχή όλο το περιεχόμενο, το ασύλληπτο, το ακριβό, το μοναδικό, το σπάνιο.
Τι γίνεται και κανείς ποτέ δεν φτάνει έγκαιρα, πριν έρθει το τέλος; Δεν κατάλαβα ποτέ τι θέλει να πετύχει μια χώρα που μιλά για μια ιδιαίτερης υφής σωτηρία, όταν για τον πολιτισμό και την παιδεία δε δίνει δεκάρα; Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί υπάρχουν τόσοι περαστικοί που συνεχίζουν τον δρόμο τους και δεν λαχανιάζουν ούτε 5 λεπτά από τη θανατίλα που αποπνέουν τα χαλάσματα.
Ο Τσαρούχης ζητά πίσω την προσωπική του συλλογή. "Δεν είστε άνθρωποι εσείς" λέει. Ολοκάθαρη η φωνή του. Ακόμη και το "ρ" ακουγεται.
Χρύσα Φωτοπούλου