Στην ελληνική γλώσσα η λέξη τέχνη περιλαμβάνει οποιαδήποτε διαδικασία για την παραγωγή κάποιου προϊόντος. Στην Ελλάδα η παραγωγή αυτή δεν πληρώνεται. Δεν ξέρω γιατί. Εσύ ξέρεις γιατί;
Δε χρειάζεται να δείξουμε με το δάχτυλο, αλλά αυτή τη στιγμή σε μια ομοιογενή παρέα από 10 ηθοποιούς π.χ μπορείς να συναντήσεις 7 που να μην έχουν πάρει φράγκο από δουλειές (ο τόνος μπήκε μόνος του στο γιώτα, το διόρθωσα για να αποφύγουμε γραφικότητες) περσινές, προπέρσινες, αντιπροπέρσινες, προ-προ-προπέρσινες.
Και μην πάει το μυαλό σας στο προφανές, στις λόου μπάτζετ παραγωγές που εκεί παίζεις κορώνα-γράμματα την τύχη σου, αλλά σε παραγωγάρες που χόρταινε το μάτι σου θέαμα, πούπουλο, σκηνικό κέφι, μουσική, κοστούμια ενώ η διαφήμιση μπούκωνε τον ενημερωτικό χάρτη με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Παρόλα αυτά, στις υπερμεγέθεις αυτές παραγωγές, αυτό το κομμάτι της εξόφλησης παρακάμπτεται με στυλ και φαντασία. Σαν να μην χρειάζεται να γίνει λόγος, σαν να λέμε, η πληρωμή σου είναι η πνευματική σου ανάταση και άλλα παρόμοια ταρατατζούμ.
Είναι πολύ μίζερο να υπάρχει ξεκάθαρη έννοια του τι είναι θέατρο και τι οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αυτό και την ίδια στιγμή το τέταρτο και πέμπτο κουδούνι να είναι..το κουδούνι του δικαστηρίου. Είναι βέβαια πολύ παρήγορο, που οι ορδές των απανταχού φεσωμένων, συνασπίστηκαν σε γραφεία μαχητικών δικηγόρων, που όχι μόνο θα διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, αλλά θα ενημερώσουν όχι μόνο τον Τύπο και τα υποψήφια θύματα των νέων ''παραγωγών'' τους..( Πώς το έλεγε η Ζέτα; ''Ε ρε, κάτι μηνννύσεις που θα πέσουν...'')
Γιατί όλα τα ωραία, τελειώνουν κάποτε με ωραιότατο θόρυβο και δικανικούς όρους.
Η τέχνη είναι ανθρώπινη δραστηριότητα ή δημιουργία, που είναι σημαντική εξ αιτίας της έλξης που προκαλεί στις ανθρώπινες αισθήσεις.
Με την τέχνη πρέπει να ασχολούνται άνθρωποι παροιμιώδους ακεραιότητας. Αυτό.