Όλα γίνονται μιούζικαλ. Παντού υπάρχει χώρος για ένα μιούζικαλ. Όπως παλιά, όταν πρωτοανακαλύφθηκε η μπεσαμέλ και έμπαινε παντού. Ακόμη και στα λαδερά. Η ζωή του τάδε, η ζωή της τάδε γίνεται μιούζικαλ. Ό, τι ζωή και να ' ταν αυτή. Ούτε ο Βαν Γκογκ δε θα γλιτώσει απ' τις νυχάρες των μεγάλων εμπνευστών. Εννοείται, θα συμφωνήσω με τον διευθυντή του Μουσείου Βαν Γκογκ, όταν ο άνθρωπος πολύ λογικά είπε «Είναι λίγο παράξενο να «γιορτάζεις» τον θάνατο του Βαν Γκογκ» -στην περίπτωση του ζωγράφου, την αυτοκτονία του.
Η μεταφορά της ζωής κάποιου στη σκηνή με στέλνει στο “πυρ το εξώτερον” και εκεί μάλιστα μπορώ και ακούω τα "μπινελίκια" του εκάστοτε μιουζικαλοποιημένου "αστέρα". Κάποτε, μια κυρία με μπλε σκιά και χρυσή καρφίτσα στο πέτο, σε ένα μεγάλο θέατρο, την ώρα του διαλείμματος, ψιθύρισε στη διπλανή της "σιγά μη με νοιάζει αυτή ή αυτός και τι έκανε όσο ζούσε, εγώ για να δω, αν η...κρατιέται ακόμη και πώς περπατάει με το ψηλοτάκουνο, μεγάλη γυναίκα. Αυτό. Γι' αυτό ήρθα". Αυτό. Γι' αυτό θα βάλω τελεία στο κείμενο.