"Ο Λάκης Λαζόπουλος στήνει το τσαντίρι του απόψε στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά". Κοίτα, να πιάσω μια γωνίτσα στο μέρος αυτών που ουρλιάζουν "ως εδώ και μη παρέκει" και μιλούν για όρια, ιερά τέρατα, παρελθόν, μέλλον, κατρακύλα, χανόμαστε και πάει λέγοντας, δε θέλω. Μας κάθεται κάπως, η αλήθεια είναι, η μετάδοση μιας εκπομπής από ένα θέατρο, ένα όχι οποιoδήποτε θέατρο, αλλά δεν είναι η ιερότητα του χώρου που μας σηκώνει την πέτσα. Είναι κάτι σαν άμεση αντίδραση στον αχταρμά.
Πού κολλάει η τηλεόραση με το θέατρο, πού κολλάει η σάτιρα της Τρίτης, αυτή η ίδια δισκέτα- με επικάλυψη τηλεοπτικής τρασιάς- με το θέατρο; Θα μου πεις, ο Λ. Λ είναι μεγάλος καλλιτέχνης, έτσι θα μου πεις. Άλλο αυτό, θα σου πω. Την προβλέψιμη φύση και την εξαντλημένη αργούμε να την αντιληφθούμε εδώ. Κάτι οι φωνές κάτι ο πολύς θαυμασμός χάνεται η μπάλα. Ας πούμε μια φορά την απολυτότητα: δεν κολλάνε τα τηλεοπτικά τσαντίρια με το θέατρο. Μη ρωτάς γιατί. Γιατί έτσι, δεν κολλάνε.