(Στη μνήμη της Νατάσας Γερασιμίδου και του Σοφοκλή Πέππα)
Θυμήθηκα τους δύο πρόωρα χαμένους, ανόμοιους, αλλά εξίσου σπουδαίους, ακούραστους εργάτες του θεάτρου μας, που αναλώθηκαν στην υπηρεσία του, τώρα που το επάγγελμά τους δοκιμάζεται τόσο σκληρά, με ανεργία στον κλάδο πάνω από 90% και με στυγνότατη, πολλές φορές, εκμετάλλευση, από την εργοδοσία, της ανάγκης τους, όχι να εκφραστούν, αλλά να εκφράσουν. ΄Οποιος είχε την τύχη να δει τη Νατάσα Γερασιμίδου στους τελευταίους, σπαρακτικούς βουβούς, επιθεωρησιακούς της ρόλους… ενός γκαρσονιού και ενός φαντάρου στο «Μινώα», σίγουρα καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Και όποιος είχε δει τον Σοφοκλή Πέππα ως απέριττο «Θείο Βάνια» στη σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη στο «Ανοιχτό», δύο θέατρα που, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια, σίγουρα καταλαβαίνει το μέγεθος της απώλειας. Με αυτά τα λίγα λόγια κλείνω το μικρό αφιέρωμα στη μνήμη τους.
Επειδή η δουλειά του ηθοποιού είναι, πράγματι, ένας κυλιόμενος, ατέρμων «διάδρομος» γυμναστικής, όπως εκείνος επάνω στον οποίο εκτυλίσσεται η δράση του έργου με τον ίδιο τίτλο, στον καινούργιο υπέροχο εναλλακτικό χώρο πολιτισμού «Ενδορφίνη», στο Μεταξουργείο, στην οδό Βιργινίας Μπενάκη 8. Σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα ιδιοφυές μουσικοθεατρικό δρώμενο, που συνθέτει γόνιμα το παλιό με το νέο τραγούδι μας, το «πριν» και το «μετά», το χθες και το αύριο, σε ένα πρωτότυπο δραματικό κείμενο, χωρίς ίχνος νοσταλγίας, της χαρισματικής νέας συνθέτιδας και τραγουδίστριας Ευσταθίας, με στόχευση πολιτική. Μελίζει η Λένα Πλάτωνος, σε ενορχήστρωση της ίδιας και του Στέργιου Τσιρλιάγκου, με χορογραφία - κινησιολογία της Πέρσας Σταματοπούλου.
Οι αιχμηροί φωτισμοί είναι του Γιώργου Χαραλάμπους, τα ευρηματικά video των Ελένης Πολιτοπούλου, Δημήτρη Αβραμόπουλου, οι εμπνευσμένοι σχεδιασμοί ήχων του Στέργιου Τσιρλιάγκου. Μια ευτυχής σύνθεση πολλών τεχνών και μια πλήρης θεατρική πρόταση, με «αλάτι» το θεσπέσιο τραγούδι και τη συγκλονιστική θεατρική περσόνα του πάσχοντος Σισύφου - ανθρώπου που πλάθει η Μάνια Παπαδημητρίου από γήινα, χώμα και νερό, υλικά.
*
Στο θεατράκι της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Θεμέλιο, Λένορμαν 82, πού ίδρυσαν πριν είκοσι χρόνια οι αείμνηστοι Νίκος Βασταρδής και Ζωζώ Ζάρπα, μια ομάδα παλιών πιστών μαθητών τους ανεβάζει τη δική της εκδοχή για το τι είναι πολιτικό θέατρο σήμερα. ΄Εχουν πάρει μια τυπική ιταλική κομμεντί του Πιέρο Κιάρα, με τον τίτλο «Ελάτε για καφέ σε εμάς» (έχει γίνει επίσης ταινία με τον Ούγκο Τονιάτσι), την έχουν γυρίσει μέσα - έξω, την έχουν «φρεσκάρει» και την παρουσιάζουν. Το καινούργιο έργο πετυχαίνει καίρια και άμεσα τον στόχο του, να διασκεδάσει και να προβληματίσει συγχρόνως. Αφηγείται την τραγικωμική ιστορία μιας δήθεν τυχαίας συνάντησης, ενός φαλλοκράτη μελανοχίτωνα αξιωματούχου, στον καιρό του Μουσσολίνι, με τρεις καθ’ όλα αξιότιμες, αξιοπρεπείς, ανέραστες δέσποινες της ιταλικής επαρχίας που ζουν μόνες, με την ηλικιωμένη τους υπηρέτρια. Για να μας πουν τι γίνεται… όταν σμίγουν οι ανεκπλήρωτοι ερωτικοί πόθοι των μικροαστών με την ψευτοευσέβεια και νομιμοφροσύνη των ισχυρών, κάτω από τις φαμφάρες του προελαύνοντος φασισμού. Ένα σαφέστατο μήνυμα για όλους τους σακάτικους καιρούς που επωάζουν το αυγό του φιδιού… Η ομάδα πρόσθεσε στο έργο μια δική της «παράβαση», ένα συγκλονιστικό φινάλε, που δεν αποκαλύπτω.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαϊδη φωτίζει το έργο κάθετα και διαχρονικά, στο πρέπον ύφος ενός μετρημένου «φευγάτου» ρεαλισμού, κατορθώνοντας να κάνει τους θεατές να γελούν στις πιο τραγικές στιγμές. Οι ρόλοι δίνονται άψογα, ως «ραγισμένα» πορτρέτα ηρώων μιας… οικογενειακής οπερέτας που έχασε τον δρόμο και μπήκε στα χωράφια του πολιτικού… Η Ευγενία Μαραγκού (θυμόσοφη υπηρέτρια Τερέζα) δίνει μια σπαρταριστή α λα - ιταλικά εκδοχή… της Σαπφώς Νοταρά, μη διστάζοντας να «τσαλακώσει» τον εαυτό της. Η Στέλλα Χατζημιχελάκη, αυθεντική «κωμίκα», διαπρέπει ως μεγαλοκοπέλα «Φορτουνάτα». Η Ιουλία Σιάμου (Ταρσίλα) δίνει μια έξοχη «ντάμα», η Μαρία Καρακίτσου (Καμίλα) γράφει καίρια, σε τόνους χαμηλούς, την «ατυχήσασα κόρη». Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, χωρίς τίποτα το περιττό, αριστεύει… ως φαλλοκράτης φασίστας και ο Γιώργος Σκυριανός (καρδινάλιος, γιατρός) είναι ένα μικρό διαμάντι.
Πολενάκης Λ.
Η ΑΥΓΗ