Μια φωτογραφία έχει την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.
Το θέμα είναι: μπορεί να τον κάνει καλύτερο; Αυτό το ερώτημα φαίνεται να απασχολεί τον Ισπανό συγγραφέα Γκιλιέμ Κλούα (Guillem Clua) στο έργο του «Δέρμα στις φλόγες» που ανεβαίνει στο υπόγειο του θεάτρου τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.
Το δέρμα στις φλόγες είναι ένα σκληρό έργο, με στοιχεία θρίλερ και πολιτικά αναφερόμενα. Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας βετεράνος Αμερικανός φωτογράφος επισκέπτεται τη χώρα όπου πριν από 20 χρόνια, στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, είχε τραβήξει την πιο διάσημη φωτογραφία στην ιστορία: Ένα μικρό κορίτσι τυλιγμένο στις φλόγες, μετά από έκρηξη βόμβας. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διαμένει, δίνει συνέντευξη σε μια νεαρή δημοσιογράφο. Την ίδια στιγμή, ένας απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών εξαναγκάζει μια ντόπια κοπέλα να υπομείνει κάθε σεξουαλική διαστροφή του, σε αντάλλαγμα της ιατρικής περίθαλψης που εξασφαλίζει στην κόρη της.
Οι δύο ιστορίες παρουσιάζονται ταυτόχρονα με ένα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα. Αλλά, όπως αποδεικνύεται στην πορεία του έργου συνδέονται η μία με την άλλη. Η ιστορία της κοπέλας που εξαναγκάζεται να υποκύψει στα βίτσια του υψηλά ιστάμενου άντρα, έχει κάποια στοιχεία υπερβολής του στυλ «αμάρτησα για το παιδί μου». Επίσης υπάρχει στο έργο ένας γενικόλογος καταγγελτισμός εις βάρος του συστήματος, των σκοτεινών πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών, τα οποία «εν κρυπτώ» διαμορφώνουν την ιστορία. Τελικά, το θύμα της ιστορίας (Εύη Λογγίνου) υφίσταται τριπλό τελικά βιασμό ή εκμετάλλευση.
Σε αυτά τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια, τον κεντρικό ρόλο παίζει μια φωτογραφία. Ο φωτογράφος με αυτήν την φωτογραφία που τράβηξε έκρινε τον πόλεμο υπέρ της παράταξης, στην οποία το θύμα υποτίθεται πως ανήκε. Είναι νομίζω φανερό σε ποια πραγματική φωτογραφία αναφέρεται ο συγγραφέας. Η γνωστή φωτογραφία με το κοριτσάκι από το Βιετνάμ, που επηρέασε την κοινή γνώμη παγκοσμίως.
Ο συγγραφέας θέλει να πει ότι καμιά φωτογραφία δεν είναι αθώα, ούτε έχει μόνο θετικό ρόλο, όταν πίσω από αυτήν κρύβονται πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα. Και στο «σκοτώστε τον συγγραφέα» του Ρολάν Μπαρτ έρχεται να προσθέσει το «σκοτώστε τον φωτογράφο».
Το έργο έχει πάντως έντονο σασπένς και η αφήγηση σου κρατάει το ενδιαφέρον, στον τρόπο που διαχειρίζεται τις αποκαλύψεις που κάνει και τις ανατροπές που γίνονται. Έχει επίσης και πολιτικό ενδιαφέρον, όχι τόσο λόγω της συνωμοσιολογικής προσέγγισης της ιστορίας, όσο για τον τρόπο που καταγράφει την εμμονή που γίνεται στα μυαλά πολλών απλών ανθρώπων αυτή η φωτογραφία.
Όπως λέει ο φωτογράφος στην κοπέλα που του παίρνει συνέντευξη (και στην συνέχεια βγάζει όπλο), πολλές κοπέλες εμφανίσθηκαν και προσπάθησαν να τον πείσουν ότι είναι αυτές το κορίτσι της φωτογραφίας. Κάποιες μάλιστα έκαναν ακριβώς τα ίδια σημάδια από το έγκαυμα, για να γίνουν πειστικές.
Η παράσταση είναι τολμηρή, με αρκετά ακραία σέξι στοιχεία, όπως το απαιτεί το έργο. Το παράδοξο είναι πως το έργο βλέπεται πιο εύκολα επειδή ακριβώς σοκάρει, καθώς υπογραμμίζονται οι εντάσεις και το σασπένς. Ως προς τις ερμηνείες, πιο πολύ μου άρεσε η Ιωάννα Κανελοπούλου (δημοσιογράφος), ενώ καλά έπαιξε και ο Χρήστος Σαπουντζής (φωτογράφος). Ιδιαίτερα τολμηρή ήταν η ερμηνεία της Εύης Λογγίνου.
Σε γενικές γραμμές, το «δέρμα στις φλόγες» είναι ένα πολιτικό θρίλερ, που μιλάει για την εκμετάλλευση του ανθρώπου σε τρία τουλάχιστον επίπεδα. Παρά τις υπερβολές της ιστορίας, σου τραβάει το ενδιαφέρον τόσο για την πολυεπίπεδη πλοκή του, όσο και για το τολμηρό του ανέβασμα.
Γιώργος Σμυρνής