Η χορογράφος και χορεύτρια Αγγελική Στελλάτου,
χαρακτηριστική δημιουργός και με σημαντικότατη παρουσία στον ελληνικό σύγχρονο χορό, επανέρχεται δυναμικά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μετά την αλησμόνητη Ομάδα Εδάφους, συνέχισε με πάθος και με πείσμα να μας προσφέρει προσωπικές, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο φιλόδοξες προσπάθειες. Σήμερα, δεν χορογραφεί μόνο, ανεβαίνει ξανά στη σκηνή σε μια παράσταση για μικρές ζωές, ανθρώπινη, δουλεμένη σε κάθε λεπτομέρειά της και εντέλει βαθιά συγκινητική.
Η παράσταση «Μικρές ζωές ή το σώμα που κατοικώ» δεν φαίνεται να έχει κάποια αφηγηματική γραμμή, τουλάχιστον όχι με την κλασική μορφή της, δηλαδή με αρχή, μέση και τέλος, υπάρχουν ωστόσο σημεία αναφοράς επαναλήψεις κινήσεων, χορευτικών προτάσεων, ιδεών. Επί σκηνής, οι δυο ερμηνεύτριες, η ίδια η Στελλάτου, αυστηρή, λιτή και πιο δυνατή παρά πότε παρά τα πενήντα της χρόνια, αλλά και η νεαρή Ιωάννα Αποστόλου, οι οποίες έχουν συνεργαστεί και σε παλαιότερες δουλειές, « Καν.ίβ.αλοι» και « Επτά θανάσιμα αμαρτήματα», συγχρονίζονται προσθέτοντας προοδευτικά παραμέτρους. Κι αν ο στόχος είναι ο απόλυτος συγχρονισμός, το παιχνίδι είναι εξαρχής μάταιο, κάθε σώμα, πόσο μάλλον, μια χορεύτρια στην αρχή της καριέρας της και μια χορεύτρια βαθιά εμποτισμένη από το χορευτικό χρόνο δεν κινούνται ταυτόσημα. Οι ποιότητες τόσο διαφορετικές, ακόμη και αν οι κινήσεις παραμένουν ίδιες και αυτό είναι άλλωστε και η ομορφιά της ατομικής κίνησης που συγχωνεύεται σε ένα ντουέτο, σωματικά επίπονο για τις χορεύτριες, οπτικά εύθραυστο και μαγικό, για εξοικειωμένους με το σύγχρονο χορό, θεατές.
Και όλα αυτά σαν απάντηση ανοιχτή στην ερώτηση: Τι κουβαλάει το σώμα; Σίγουρα το φορτίο είναι βαρύ, το κεφάλι σκυμμένο, οι ωμοπλάτες υποστηρίζουν ό,τι αντέχουν, τα φτερά μάλλον πεσμένα. Καθ’όλη την παράσταση, το πρόσωπο των χορευτριών εμφανίζεται ελάχιστα, σώματα απρόσωπα λοιπόν κρυμμένα κάτω από μια σγουρή κόμη, χέρια απεγνωσμένα, δάκτυλο που δείχνει το μέλλον, απαγορεύει, αγναντεύει το άγνωστο...
Οι υπόλοιποι συντελεστές πίστεψαν στο εγχείρημα της Στελλάτου, οι φωτισμοί του Παναγιώτη Φουρτούνη λιτοί, ψυχροί σε σημεία, υποστηρίζουν ένα έργο απλό στην γενικότερη σύλληψη του αλλά όχι και τόσο στο να ντύσεις με φως μια γυμνή σκηνή. Ιδιαίτερη μνεία στη μουσική του Sebastien Seixas, κομμένη και ραμμένη πάνω στα κινούμενα σώματα. O Seixas, ως οργανοποιός, που είναι άλλωστε και στην επαγγελματική του ζωή, φαίνεται να σμιλεύει με τρυφερότητα και φειδώ στην λεπτομέρεια κάθε νότα πάνω στο σώμα τους.
Η παράσταση «Μικρές ζωές» αντανακλά με ένα έμμεσο τρόπο το σήμερα, τις μικρές καθημερινές κινήσεις, τα κουρασμένα σκυμμένα σώματα, τα ζευγάρια που προσπαθούν να συγχρονιστούν και να κοιτάξουν μπροστά, την συντροφικότητα που αγωνίζεται για να επιβιώσει. Προτείνουμε αυτή την παράσταση αν και τα φτερά της είναι κομμένα, ή μάλλον επειδή τα φτερά της είναι κομμένα...
H παράσταση σύγχρονου χορού «Μικρές Ζωές» φιλοξενείται στο θέατρο του Νέου Κόσμου έως 30/5.
ΠΗΓΗ: Εlculture.gr